Οι ειδήμονες περί τα στρατιωτικά, έχουν να το λένε: στην ψηφιακή εποχή που σήμερα βιώνουμε (και σίγουρα στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης, που πλέον την ακολουθεί καταπόδας) γίνεται ολοένα και πιο εύκολο να ‘μυριστείς’ τις επικείμενες πολεμικές συρράξεις (σκεφτείτε κάτι ανάλογο με τη δυνατότητα πρόβλεψης των σεισμών, με ‘ειδοποιητήριο’ την προσεισμική δραστηριότητα σε μια περιοχή), απλώς παρακολουθώντας, όσο αυτό είναι δυνατό, την κακόβουλη δραστηριότητα των δυο αντιπάλων στον κυβερνοχώρο.

Μ’ άλλα λόγια, οι δυο πλευρές εξαπολύουν συχνότατα μικρές ή μεγαλύτερες κυβερνοεπιθέσεις η μια εναντίον της άλλης, δοκιμάζοντας την αντοχή τους και ψάχνοντας για κενά ή ‘κερκόπορτες’ στην κυβερνοάμυνά τους. ως προοίμιο μιας τοπικής ή γενικευμένης στρατιωτικής επίθεσης.

Αυτές οι κυβερνοεπιθέσεις άλλοτε βλέπουν το φως της δημοσιότητας (αν το πλήγμα που θα καταφέρουν δεν κρύβεται, λόγω των οδυνηρών ενίοτε αποτελεσμάτων του), έστω κι αν κανείς δεν θα διεκδικήσει τη δόξα (ποιος θα παραδεχθεί ότι επιτέθηκε στις υποδομές άλλης χώρας, αν δεν θέλει πραγματικά να ξεκινήσει έναν πόλεμο; αντίθετα, ο ‘νικητής’ της μάχης, κάποιες φορές δεν μπορεί να κρύψει τον κομπασμό του, αν αποκρούσει τον άλλον) κι άλλοτε όχι - αμφότεροι επισήμως ‘ποιούν τη νήσσα’.

Όμως, τις περισσότερες φορές, ο επιτιθέμενος αφήνει πίσω του κάποια ίχνη, δηλωτικά της ταυτότητάς του κι αυτά, αργά ή γρήγορα, γίνονται γνωστά, μέσω διαρροών ή πληροφοριών από ‘κύκλους και πηγές’. Για παράδειγμα, όλοι γνωρίζουμε και μιλάμε ανοικτά πλέον για τον ‘άξονα του κακού’ στον χώρο της κυβερνοασφάλειας, τους φοβερούς και τρομερούς hacker κυρίως από τη Ρωσία, την Κίνα και τη Βόρεια Κορέα, που ενισχύονται κι καθοδηγούνται στις παράνομες δραστηριότητές τους εναντίον οργανισμών και επιχειρήσεων στη Δύση από αρμόδιες κυβερνητικές υπηρεσίες αυτών των χωρών.

Φυσικά, από αυτόν τον κανόνα δεν ξεφεύγουν ούτε οι τοπικές συρράξεις: τρανό παράδειγμα, η ‘τρέχουσα’ σύγκρουση Ισραήλ – Ιράν, που (όπως σημειώνει το Information Week σε πρόσφατο σχετικό άρθρο του Robert Lemos – ‘πατριωτάκι’, άραγε;) είχε ξεκινήσει από κυβερνοεπιθέσεις, πριν περάσουν στις βόμβες και τους πυραύλους.

Από τη μια, δεκάδες φιλοϊρανοί hacktivists έβαλαν στόχο, στο πλαίσιο συντονισμένης κυβερνοεπίθεσης, κρίσιμες υποδομές των Ισραηλινών κι από την άλλη, εκείνοι χτύπησαν την ιρανική κρατική τράπεζα Bank Sepah, διαγράφοντας σωρεία δεδομένων των πελατών της, αλλά και το Nobitex, ένα χρηματιστήριο κρυπτονομισμάτων που εδρεύει εκεί, στο οποίο προκάλεσαν απώλειες ψηφιακών τίτλων ύψους 82 Μ$. Ανάλογες ήταν (και συχνά-πυκνά επαναλαμβάνονται, για να μην ξεχνιόμαστε) οι κυβερνο-πραξίες μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, στον άλλο πόλεμο που πλέον κρατάει χρόνια…

Στο ίδιο άρθρο, περιλαμβάνεται δήλωση του CEO της ΜΚΟ CyberPeace Institute, ο οποίος τονίζει ότι ο ‘πατριωτικός’ ρόλος των hactivists σε συνδυασμό με το ‘θόλωμα’ των διαχωριστικών γραμμών σ’ ό,τι αφορά στη συμμετοχική δημοκρατία στο διαδίκτυο (όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας, βεβαίως) δημιουργεί μια νέα πραγματικότητά στη ζωή μας. Δεν είναι λίγοι λοιπόν, αυτοί που δικαιολογούν, αν δεν στηρίζουν τέτοιες δράσεις (ανάλογες, ίσως, του ‘αντάρτικου’ ή και του ‘κλεφτοπόλεμου’ των παλιών ημερών;), με αποτέλεσμα οι κυβερνοεπιθέσεις να αποτελούν σήμερα αναπόσπαστο μέρος των ‘κανονικών’ πολέμων, με θύματα και στον άμαχο πληθυσμό. Για παράδειγμα, πολλοί είναι αυτοί που θα υποφέρουν αν -λόγω μιας κυβερνοεπίθεσης- διακοπεί η παροχή νερού ή ρεύματος σε μια περιοχή, αν ανασταλούν τα αεροπορικά δρομολόγια ή δεν λειτουργούν πλέον τα τραπεζικά δίκτυα κι έχουν ‘πέσει’ ΑΤΜ και eBanking….

Αξίζει να σημειωθεί πως, καθώς δεν έχουμε ακόμα δει τις συνέπειες από την περισσότερο ενεργή αξιοποίηση των εφαρμογών Τεχνητής Νοημοσύνης σ’ όλες αυτές τις δράσεις, φαίνεται να διαμορφώνεται στην πράξη μια πιο περίπλοκη και επικίνδυνη μανιέρα: καμπάνιες επηρεασμού της κοινής γνώμης, με χρήση παραπληροφόρησης και έντεχνης αλλοίωσης στοιχείων, συνδυάζονται πλέον με μαζικές κυβερνοεπιθέσεις καταστροφικού χαρακτήρα και στόχο να καμφθεί το φρόνημα του αντιπάλου, παραβιάζοντας ακόμα και βασικές ανθρωπιστικές συνθήκες και αξίες.

Κι εδώ, ίσως, χρειάζεται να εξεταστεί από τους διεθνείς οργανισμούς (όπως ο ΟΗΕ, ας πούμε;) η επιβολή και σ’ αυτή τη νέα μορφή πολέμου, στον κυβερνοχώρο, ενός πλαισίου συμπεριφορών και δεσμεύσεων, για ανθρωπιστικούς λόγους, όπως εκείνες που ισχύουν από πολλές δεκαετίες στον ‘κανονικό’ πόλεμο και στα φυσικά πεδία των μαχών, ώστε τουλάχιστον να προστατεύονται οι άμαχοι. Ακούει κανείς, άραγε;