Επωνύμως…

Πριν από μερικές ημέρες, έφθασε στο email μου μία πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη της Accenture, η οποία αναφερόταν στο social commerce. Δηλαδή, τη χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης για αγορές. Και τα συμπεράσματά της ήταν άκρως ενδιαφέροντα.

Καταρχάς, αναφέρει ότι η παγκόσμια αγορά εμπορίου από μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social commerce) από 492 δισ. δολάρια που ήταν το 2021 θα φθάσει στα 1,2 τρισ. δολάρια το 2025, καθώς αναμένεται να αναπτυχθεί τρεις φορές ταχύτερα από το παραδοσιακό ηλεκτρονικό εμπόριο. Η ανάπτυξη αυτή θα οφείλεται κυρίως στους χρήστες μέσων κοινωνικής δικτύωσης που ανήκουν στις γενιές Gen Z και Millennial, αντιπροσωπεύοντας το 62% των παγκόσμιων δαπανών στο social commerce έως το 2025. Επιπλέον, Το 64% των χρηστών μέσων κοινωνικής δικτύωσης που συμμετείχε στην έρευνα δήλωσε ότι πραγματοποίησε τουλάχιστον μία αγορά μέσω κοινωνικών δικτύων τον περασμένο χρόνο, γεγονός το οποίο -βάσει εκτιμήσεων της Accenture- μεταφράζεται σε περίπου 2 δισ. αγοραστές παγκοσμίως.

Τα νούμερα είναι προφανώς εντυπωσιακά και δείχνουν γιατί οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται στο χώρο του ηλεκτρονικού εμπορίου θα πρέπει οπωσδήποτε να δουν τα social media ως ένα ακόμη κανάλι πωλήσεων. Και αυτό δεν σημαίνει απλά να τα χρησιμοποιούν αποκλειστικά για πωλήσεις, αλλά και για να ενημερώνουν και να εξυπηρετούν τους πελάτες τους.

Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο της έρευνας, όμως, είναι το εξής: ότι η ευκαιρία του social commerce είναι εξίσου σημαντική τόσο για τις μεγάλες επιχειρήσεις όσο και για ιδιώτες και μικρότερα brands. Συγκεκριμένα, το 59% των social commerce αγοραστών δήλωσε ότι είναι πιο πιθανό να υποστηρίξει μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις μέσω του social commerce παρά όταν πραγματοποιεί αγορές μέσω ηλεκτρονικού εμπορίου. Επιπλέον, το 63% δήλωσε ότι είναι πιο πιθανό να αγοράσει ξανά από τον ίδιο πωλητή, γεγονός που υπογραμμίζει, σύμφωνα με την Accenture, τα οφέλη του social commerce στην οικοδόμηση εμπιστοσύνης και στην αύξηση των επαναλαμβανόμενων αγορών.

Πρακτικά, αυτό που πρέπει να γίνει πλέον κατανοητό, είναι ότι μία επιχείρηση πρέπει να χρησιμοποιεί πολλαπλά κανάλια πωλήσεων. Το φυσικό κατάστημα δεν αρκεί και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν είναι απαραίτητο. Ακόμη και το ηλεκτρονικό κατάστημα μπορεί να μην είναι απαραίτητο πλέον, δεδομένου ότι σε μία μικρή επιχείρηση αρκεί να έχει παρουσία σε ένα ή περισσότερα marketplaces και στα social media. Σε κάθε περίπτωση, όμως, δεν θα πρέπει να έχει ένα μόνο κανάλι πωλήσεων. Γιατί σε αυτή την περίπτωση χάνει πολλαπλές ευκαιρίες να βρει πελάτες και να τους εξυπηρετήσει. Και ειδικά για τις μικρές επιχειρήσεις, τα ψηφιακά κανάλια -ιδίως εκείνα που δεν απαιτούν μεγάλες επενδύσεις, όπως είναι τα marketplaces και τα social media- μπορεί να αποδειχθούν μία χρυσή ευκαιρία.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Για το κίνημα της «Μεγάλης Παραίτησης» έχουμε ξαναγράψει παλιότερα σ’ αυτή τη φιλόξενη στήλη, επισημαίνοντας ότι οι εξελίξεις είναι ραγδαίες. Μπορεί το παλιό λαϊκό τραγουδάκι να έλεγε «άμα θες να φύγεις, φύγε κι άμα θες να κάτσεις, κάτσε», όμως, αυτοί που φεύγουν είναι πλέον πολλοί, πάρα πολλοί, δημιουργώντας σημαντικά προβλήματα τόσο στη λειτουργία των επιχειρήσεων και των οργανισμών, που μένουν με αυξανόμενα κενά στο οργανόγραμμά τους, όσο και στην πορεία της ανάπτυξης ενός τομέα ή και μιας ολόκληρης χώρας.

Μιλάμε πλέον για μαζικές αποχωρήσεις και για υψηλή «πτητικότητα» που δεν εντοπίζεται μονάχα στον χώρο της Τεχνολογίας, αλλά έχει οριζόντιες επιπτώσεις και σε κάθε άλλον τομέα που επηρεάζεται από αυτόν – δηλαδή, περισσότερο ή λιγότερο, στο σύνολο της αγοράς. Ειδικά σ’ αυτόν, όμως, οι ιστορίες που διαβάζουμε είναι εντυπωσιακές: στις ΗΠΑ, όπως έγραψε πρόσφατα το Wired επικαλούμενο την εταιρία ερευνών Statista, οι «παραιτούμενοι» αυξάνουν σταθερά τους τελευταίους οκτώ μήνες, ενώ στη Βρετανία -όπως δείχνουν στοιχεία της Deutsche Bank- οι αποχωρήσεις ακολουθούν ανάλογο ρυθμό, με το 80% μάλιστα να μη σκέφτεται να ξαναρχίσει σύντομα δουλειά!

Κι όλα αυτά δεν γίνονται μόνο «έξω από δω», στην Εσπερία, γίνονται και στα «καθ’ ημάς»! Δεν περνάει ημέρα που μη διαβάζω μηνύματα από φίλους και γνωστούς-μέλη του περί την τεχνολογία οικοσυστήματος, που αποφασίζουν να αλλάξουν «σπίτι» - οι περισσότεροι αλλάζουν εταιρία και ρόλο, καθώς η ανάκαμψη (κυρίως σε επίπεδο προοπτικών, για την ώρα) ανοίγει νέες θέσεις εργασίας και φέρνει ευκαιρίες αναβάθμισης. Όμως, δεν λείπουν και κάποιοι τολμηρότεροι που αποφασίζουν «να το πάρουν αλλιώς», να αλλάξουν δηλαδή το πεδίο, τον τομέα και το αντικείμενο με το οποίο ασχολούνταν ως τώρα, για να εστιάσουν σε κάτι καινούριο και διαφορετικό, που θα αποτελέσει τη νέα πρόκληση για τη ζωή τους, έπειτα από δυο «χαμένα» χρόνια.

Γιατί, όπως τουλάχιστον λένε κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι, σε μια προσπάθεια να εξηγήσουν τα αίτια, η πανδημία με τον εγκλεισμό που επέβαλε και τον πόνο που προκάλεσε σε πάμπολλες οικογένειες, λειτούργησε σαν «κώδωνας κινδύνου» για τους εργαζόμενους – μέλη τους. Βιώνοντας δίπλα τους τον θάνατο και την ταλαιπωρία, όντας υποχρεωμένοι να εργάζονται από το σπίτι, με ό,τι σημαίνει αυτό από πλευράς «θολών» κόκκινων γραμμών μεταξύ δουλειάς και σχόλης, ολοένα και αυξάνουν εκείνοι που θέλουν «να τα αλλάξουν όλα», να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, να κάνουν επιτέλους αυτό που πάντοτε ονειρεύονταν, γιατί «η ζωή είναι μικρή και δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει αύριο»…

Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη -γιατί συνέβη κι αυτό, διαβάσαμε σχετικά άρθρα στη διεθνή ειδησεογραφία- είναι εκείνη των εργαζόμενων που θέλουν να πετύχουν «μ’ ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια», δηλαδή να έχουν -αφού εργάζονται από το σπίτι- δυο full time jobs (και δυο μισθούς, βεβαίως) στην ώρα του ενός. Μια άλλη εκδοχή είναι ότι θέλουν να δοκιμάσουν για λίγο καιρό και τις δυο δουλειές, ώστε να κρατήσουν τη συνέχεια εκείνη που θεωρούν ότι τους ταιριάζει (και τους αμείβει) καλύτερα. Καθώς το αφεντικό δεν μπορεί (και δεν πρέπει, βάσει του νόμου), να παρακολουθεί αν ο εργαζόμενος αφιερώνει όλο το χρόνο του στη δουλειά του, ως όφειλε, αλλά κρίνει απλώς εκ του αποτελέσματος, είναι εύκολο να ξεγελαστεί – αυτό, όμως, μπορεί να κρατήσει πολύ; Οι ειδικοί λένε όχι. Ακόμα κι αν τα αποτελέσματα είναι ικανοποιητικά για τους δυο εργοδότες, δεν ισχύει το ίδιο για τον εργαζόμενο, καθώς παραμονεύει ο μέγας κίνδυνος του burn-out, της συσσωρευμένης κόπωσης στα όρια της εξάντλησης που, αργά ή γρήγορα, θα βγει στην επιφάνεια και θα του στοιχίσει ακριβά, σ’ ό,τι αφορά στη σωματική και την ψυχική υγεία του…

Κι άμα θέλει να φύγει, πώς τον κρατάς; Αφού πούμε πως μια τέτοια απόφαση δεν είναι ποτέ στιγμιαία, καλό είναι να γνωρίζουμε πως η «πιστότητα» θέλει τρόπο και χρόνο: ο εργοδότης πρέπει να μιλάει με τους συνεργάτες του, να ακούει τις ανησυχίες τους, να δίνει δίκαιη λύση στα προβλήματά τους, να τους φροντίζει (οικονομικά και επιμορφωτικά), να τους δίνει ευκαιρίες για να αποδείξουν κάτι που υποστηρίζουν, να τους εμπνεύσει να συμμετέχουν σε κοινά οράματα. Κι αν, παρόλα αυτά, ο εργαζόμενος επιμένει να φύγει, τουλάχιστον ας φύγει σαν φίλος κι όχι σαν εχθρός, με ό,τι κινδύνους μπορεί να κρύβει αυτό…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Στο ηλεκτρονικό εμπόριο μετράνε τα πάντα. Από την αρχική σελίδα ενός ηλεκτρονικού καταστήματος, μέχρι την παραλαβή. Η τιμή δεν είναι το μόνο ζητούμενο και αυτό είναι κάτι που πρέπει να γίνει απόλυτα κατανοητό από όλους τους εμπλεκόμενους.

Θα φέρω ένα παράδειγμα: Τετάρτη βράδυ βλέπω μία προσφορά από εταιρεία με νέο, καινοτόμο brand που έχει -μέχρι τώρα- δείξει πολύ καλά δείγματα όσον αφορά στο επίπεδο εξυπηρέτησης των πελατών της. Η προσφορά είναι καλή, αποφασίζω να την αξιοποιήσω. Η συγκεκριμένη εταιρεία υπόσχεται παράδοση εντός Αττικής σε 1 εργάσιμη ημέρα και αν η παραγγελία γίνει μέχρι τις 12 το μεσημέρι, η συγκεκριμένη εταιρεία δηλώνει ότι μπορεί να υπάρξει και αυθημερόν παράδοση.

Η παραγγελία έγινε Τετάρτη βράδυ, έχουμε φθάσει Κυριακή και ακόμη περιμένω να παραδοθεί. Με εξαίρεση ένα μήνυμα που ζητάνε συγγνώμη γιατί η εταιρεία ταχυμεταφορών αντιμετωπίζει μεγάλο όγκο παραγγελιών και άλλο ένα το Σάββατο που λέει ότι «η παραγγελία σας είναι σε αποστολή» δεν υπάρχει κάποια ενημέρωση.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι η παραγγελία θα παραδοθεί Δευτέρα, αλλά ότι σε περίπτωση που υπόσχεσαι κάτι, θα πρέπει να μπορείς και να το τηρείς. Αν δεν μπορείς, ενημέρωσε τον πελάτη σου τη στιγμή που βάζει την παραγγελία ώστε να γνωρίζει. Αν η προσφορά που κάνεις έχει ως αποτέλεσμα να υπάρχει τεράστιος όγκος παραγγελιών και δεν μπορείς να τηρήσεις τις υπόλοιπες δεσμεύσεις, «πάγωσέ» την. Σε διαφορετική περίπτωση, η εικόνα που δημιουργείς στον καταναλωτή είναι μίας επιχείρησης που δε σέβεται τον πελάτη της και το μόνο που την ενδιαφέρει είναι να του πάρει όσο το δυνατόν περισσότερες παραγγελίες.

Ίσως κάποιοι να με αποκαλέσουν «υπερβολικό» και ενδεχομένως και να είμαι. Αλλά πρέπει να γίνει κατανοητό ότι οι καταναλωτές γίνονται πλέον όλο και πιο απαιτητικοί. Ενδεχομένως να γίνονται και υπερβολικοί. Αλλά όσοι θεωρούν υπερβολικές αυτές τις αντιδράσεις, καλό θα είναι να σκεφτούν τη δική τους αντίδραση αν ήταν στη θέση του πελάτη. Όπως επίσης και πως αντιδρούν οι ίδιοι, όταν ένας πωλητής δεν έχει τηρήσει απολύτως τις δεσμεύσεις του.

Γενικότερα, είναι καλύτερα να κρατάς χαμηλά τον πήχυ, ώστε όταν τον ξεπερνάς να αισθάνεται ο πελάτης καλύτερα. Είναι προτιμότερο να πεις στον πελάτη ότι θα έχει την παραγγελία του σε 5 ημέρες και να την έχει σε 3 ημέρες, από το να του πεις ότι θα την έχει σε 2 ημέρες και να την παραλάβει την τρίτη. Η διαφορά στην ψυχολογία είναι τεράστια. Και είναι ένας βασικός λόγος για την ενίσχυση της εμπιστοσύνης των πελατών. Με την εμπιστοσύνη να αποτελεί πλέον τη λέξη – κλειδί για οτιδήποτε έχει να κάνει με το ηλεκτρονικό εμπόριο.

Μοιραστείτε το άρθρο

Λέγαμε μόλις την περασμένη εβδομάδα από τούτη εδώ τη στήλη, με αφορμή την -λόγω τηλεργασίας- "νεκρανάσταση" των desktop υπολογιστών, πως «έχει ο καιρός (και το PC) γυρίσματα». Πού να ξέραμε τι θα γινόταν, τις αμέσως επόμενες ημέρες – εδώ να δεις γύρισμα… Στο «χουνέρι» του Μαρκ Ζούκερμπεργκ, αναφέρομαι, βέβαια, και στην κατακόρυφη πτώση της τιμής της μετοχής της Meta (πρώην Facebook), που έχασε την Πέμπτη το ένα τέταρτο της αξίας της, στις αγορές – κάτι που μεταφράζεται σε περίπου $230 δισ... Ο ιδρυτής και κύριος μέτοχος της εταιρίας, λέγεται ότι έχασε πάνω από 30 δισ. από την τεράστια περιουσία του, κυριολεκτικά μέσα σε μια μέρα!

Θα μου πείτε πως «όσοι έχουν τα γένια, έχουν και τα κτένια» και δεν θα έχετε άδικο. Όμως, σαν γεγονός και εξέλιξη δεν παύει να είναι τουλάχιστον εντυπωσιακό και αξίζει να μας απασχολήσει, καθώς, με αφορμή αυτή την εντυπωσιακή βουτιά που κανείς δεν ξέρει πώς θα εξελιχθεί τις επόμενες ημέρες (την ώρα που γράφονται τούτες οι γραμμές, η τιμή της μετοχής παραμένει στα «τάρταρα»), είδαν το φως της δημοσιότητας άπειρα σχόλια, σχετικά με τις κινήσεις του "Ζουκερβέργιου" και γενικότερα της εταιρίας του, τον τελευταίο καιρό.

Προφανώς, οι ειδήμονες αναγνωρίζουν και αποδέχονται ομόφωνα ότι οι εταιρίες τεχνολογίας αποτελούν πλέον τη ‘ραχοκοκαλιά’ των αγορών, όσον αφορά στην κεφαλαιοποίησή τους, καταλαμβάνοντας χάρη και στην πανδημία τις περισσότερες θέσεις του σχετικού Top 10 (Apple – Saudi Aramco - Microsoft – Amazon – Alphabet (Google) – Facebook – Tencent – Tesla – Alibaba – Berkshire Hathaway, είναι η δεκάδα). Μόνη «παραφωνία» είναι ο ενεργειακός κολοσσός της Σαουδικής Αραβίας, στη δεύτερη, και την αμερικανική χρηματοοικονομική εταιρία στην τελευταία θέση της δεκάδας. Με αφορμή τις πρόσφατες εξελίξεις, όμως, επισημαίνουν πως ακόμα κι αυτές δεν έχουν "ασυλία" εκ μέρους του κοινού – έτσι, πρέπει να μετράνε προσεκτικά τις κινήσεις τους, γιατί η «τιμωρία» μπορεί αφενός να είναι απότομη, αφετέρου να κοστίσει πολύ ακριβά...

Τι έκανε, λοιπόν, το Facebook για να το τιμωρήσουν οι αγορές ακαριαία, με άμεση αποεπένδυση και πτώση της τιμής της μετοχής του κατά 26%; Μόλις την προηγούμενη ημέρα, είχε ανακοινώσει την πρώτη (ever, στα 18 χρόνια της λειτουργίας του – αρχές Φεβρουαρίου του 2004 «γεννήθηκε», στο πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ!) μείωση στον αριθμό των καθημερινών ενεργών χρηστών του. Κι αυτό, απ’ ό,τι φαίνεται, «ξεχείλισε το ποτήρι» που γέμισαν οι τόσες meta-λλαγές, τις οποίες ανακοίνωσε το δημοφιλέστερο (ακόμα) κοινωνικό δίκτυο στον κόσμο, με άμεσο αποτέλεσμα την σχεδόν ενστικτώδη «τιμωρία» της μετοχής του από τους επενδυτές.

Οι New York Times εντοπίζουν, μάλιστα, έξι λόγους, γι’ αυτή τη meta-στροφή. Αρχικά, εστιάζουν στην αδυναμία του ίδιου του Facebook να προσελκύσει περισσότερους χρήστες – σε κάθε χώρο υπάρχει, κάποια στιγμή, το αναπόφευκτο «ταβάνι». Δεύτερο λόγο θεωρούν την απόφαση της Apple, πριν από περίπου ένα χρόνο, να δώσει τη δυνατότητα στους χρήστες iPhone να απαγορεύουν την παρακολούθηση της online δραστηριότητάς τους από το Facebook – μέγα πλήγμα, που το τελευταίο παραδέχεται ότι θα του μειώσει τα έσοδα κατά $10 δισ., μόνο μέσα στο ’22… Τρίτος λόγος, ο οξύτερος ανταγωνισμός με την Google, που βασίζεται σε διαφορετικές λύσεις για να παρακολουθεί τους χρήστες του και να «μαρτυράει» τις κινήσεις τους στις δικές του επιχειρήσεις – πελάτες!

Ως τέταρτος λόγος αναφέρεται από τους ΝΥΤ το Tik-Tok, που έχει ήδη περάσει το «ψυχολογικό» όριο του 1 δισ. χρηστών και συνεχίζει να ανεβαίνει, παρά τις φιλότιμες προσπάθειες εκ μέρους του ανταγωνισμού, κλέβοντας μερίδια αγοράς και έσοδα. Δεν θα μπορούσε να αγνοηθεί, επίσης, (κι αυτός είναι ο πέμπτος λόγος), το μεγάλο κόστος, που ήδη ξεπέρασε τα $10 δισ., για τη στήριξη των σχεδίων του Μαρκ Ζούκερμπεργκ σχετικά με την υλοποίηση του MetaVerse, τα οποία ενδέχεται (όπως δηλώνουν άλλοι σχολιαστές) να μπήκαν σε εφαρμογή εσπευσμένα, με προφανή στόχο να αποσπαστεί η προσοχή του κοινού από άλλα επιβαρυντικά για την εταιρία σκάνδαλα. Κι εκεί ακριβώς βρίσκεται ο έκτος λόγος για την αρνητική στάση του κοινού: όχι μόνο αυτά δεν «θάφτηκαν», αλλά βγαίνουν το ένα μετά το άλλο στην επιφάνεια, με τη νέα μητρική να απειλείται από βαρύτατα πρόστιμα, αν οι συνεχιζόμενες έρευνες αποδείξουν την ενοχή της.    

Είναι, λοιπόν, να μην αναρωτιέσαι μήπως βιάστηκε να meta-κομίσει στο meta-σύμπαν ο "Ζουκερβέργιος";

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Η είσοδος της JP Morgan στη Viva Wallet έφερε στο προσκήνιο τον κλάδο του fintech και στην Ελλάδα. Το fintech είναι ουσιαστικά η συντομογραφία των "financial technologies" και πρακτικά περιλαμβάνει τις εταιρείες εκείνες που αξιοποιούν τις ψηφιακές τεχνολογίες προκειμένου να προσφέρουν χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες με έναν διαφορετικό τρόπο. Ή αν προτιμάτε, προσφέρουν χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες με τον τρόπο που ταιριάζει στη δεκαετία των ’20s που διανύουμε.

Οι αποτιμήσεις των fintech εταιρειών έχουν «εκτοξευτεί» την τελευταία τριετία και αν νομίζετε ότι αυτή της Viva Wallet είναι υψηλή, μάλλον θα πρέπει να δείτε λίγο την περίπτωση της σουηδικής Klarna. Η αποτίμηση της Klarna ανέρχεται στα 45,6 δισ. δολάρια και είναι η μεγαλύτερη -σε αποτίμηση- startup στην Ευρώπη! Όσον αφορά τη δραστηριότητα της, ασχολείται με αυτό που ονομάζεται στα αγγλικά BNPL ή αλλιώς Buy Now Pay Later και είναι από τις υπηρεσίες που θα μας απασχολήσουν πολύ τα επόμενα χρόνια.

Το BNPL πρακτικά κάνει αυτό που λέει το όνομά του. Αγοράζεις κάτι τώρα και το πληρώνει αργότερα. Ουσιαστικά, το μοντέλο είναι ακριβώς το ίδιο με αυτό των δόσεων (χωρίς τη χρήση πιστωτικής κάρτας), όμως, υπάρχουν αρκετές διαφορές. Μία είναι ότι το επιπλέον κόστος για τον καταναλωτή είναι εξαιρετικά χαμηλό και το δεύτερο είναι ότι η Klarna -και πολλές ακόμη αντίστοιχες εταιρείες- προσφέρει αυτή την υπηρεσία σε όποια επιχείρηση λιανικής το επιθυμεί. Δηλαδή, δεν χρειάζεται η επιχείρηση να δημιουργήσει τη δική της υποδομή προκειμένου να το κάνει.

Ενδεχομένως, κάποιοι να χαρακτηρίσουν αυτό το μοντέλο και μία μορφή καταναλωτικών δανείων, όμως, στην πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετικό. Οι εταιρείες BNPL είναι εκείνες που δημιουργούν τη σχέση με τον καταναλωτή, κάτι που σημαίνει ότι συγκεντρώνουν πολλά δεδομένα για την καταναλωτική συμπεριφορά. Δεδομένα, τα οποία έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από όσο νομίζουν πολλοί.

Παράλληλα, όμως, το μοντέλο του BNPL έχει μεγάλο ενδιαφέρον για τις επιχειρήσεις λιανικής. Πολύ απλά γιατί το κόστος που έχει να προσφέρουν στους πελάτες τους τη δυνατότητα για πληρωμή με δόσεις είναι πολύ μικρότερο σε σχέση με αν το προσέφεραν μέσω κάποιας τράπεζας και με τη χρήση πιστωτικών καρτών. Επιπλέον, πολλοί καταναλωτές δεν θέλουν να χρησιμοποιούν πιστωτικές κάρτες και προτιμούν τις χρεωστικές, προκειμένου να έχουν καλύτερο έλεγχο των δαπανών τους. Αλλά υπάρχουν και φορές που θέλουν να έχουν τη δυνατότητα να κάνουν πληρωμές με δόσεις. Και εδώ είναι που το BNPL μπορεί να αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμο. Και γι’ αυτό η δημοτικότητα αυτής της μεθόδου έχει αρχίσει και αυξάνεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια. Με αποτέλεσμα η Klarna να έχει φθάσει σε τόσο υψηλή αποτίμηση!

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Πώς τα φέρνει η τύχη καμιά φορά… Ανατροπές συμβαίνουν παντού, βεβαίως, και ο χώρος της ψηφιακής τεχνολογίας δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση.

Εκεί που μια ολόκληρη κατηγορία συσκευών, τα PC και ιδιαίτερα τα desktop, ήταν ως πρόσφατα σε μάλλον καθοδική πορεία χάνοντας συνεχώς έδαφος, εκεί που επαγγελματίες και ιδιώτες έδιναν «ψήφο εμπιστοσύνης» (με τον οβολό τους και τις προτιμήσεις τους στις αγορές) στις ολοένα και πιο ισχυρές φορητές συσκευές -πείτε το laptop, tablet ή παντοδύναμα κινητά τελευταίας γενιάς- επιλέγοντάς τες ως συντρόφους και εργαλεία στη δουλειά και στη σχόλη, τσακ… να τη η μεγάλη κρίση, που αλλάζει τους κανόνες του παιχνιδιού και φέρνει τα πάνω – κάτω.

Για την πανδημία μιλάω, προφανώς, που μέσα στα τόσα που έχει αλλάξει στη ζωή μας, μας ανάγκασε -ως ένα βαθμό και ανάλογα με το επάγγελμα του καθενός- να εργαζόμαστε πλέον όχι στην έδρα της επιχείρησης ή του οργανισμού όπου απασχολούμαστε, αλλά από το σπίτι, με όλες τις ενδιάμεσες καταστάσεις (τρείς μέσα – δυο έξω, που λένε και στο στρατό), να ισχύουν αναλόγως καταστάσεων και συμφωνιών. Έστω κι αν στην Ελλάδα αυτό δεν είναι ακόμα ο κανόνας – πρόσφατη έρευνα του ΣΕΒ ανεβάζει στο 18,8% του εργατικού δυναμικού όσους έχουν πλήρη δυνατότητα και στο 38,8% όσους έχουν δυνατότητα μερικής μόνο τηλεργασίας- στον δυτικό κόσμο και πιθανόν σε κάποιες τεχνολογικά προηγμένες χώρες της Ασίας, αυτό τείνει να γίνει πλέον κανόνας, άρα θα έλθει και σε μας, με τη δέουσα χρονική υστέρηση…

Κι εκεί που οι πωλήσεις PC έφθιναν ή σε άλλες χώρες είχαν τελματώσει, ξαφνικά πήραν πάλι την ανιούσα, καθώς ο αξιόπιστος εξοπλισμός θεωρείται πλέον εκ των ων ουκ άνευ, στην εποχή της νέας κανονικότητας, προκειμένου να μην υπάρχουν τα γνωστά και μη προβλήματα στη διάρκεια της καθημερινής εργασίας, που απειλούν την ποιότητα της δουλειάς μας και τα νεύρα μας. Γιατί, από το σπίτι μάλλον είναι δύσκολη κάθε προσφυγή στο τμήμα τεχνικής υποστήριξης, όπως θα γινόταν στο γραφείο στην πρώτη «στραβή»…

Τα μηνύματα από την Εσπερία, μάλιστα, δεν ήλθαν αυτή τη φορά από τους «συνήθεις υπόπτους» τις εταιρίες ερευνών, αλλά από ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της Microsoft, ο οποίος ομιλεί μετά λόγου γνώσεως, καθώς πρόκειται για τον Panos Panay (Πάνο Παναή),  Executive Vice President & Product Chief Officer για όλες τις συσκευές της εταιρίας που «τρέχουν» Windows (ο ίδιος προσθέτει με περισσό καμάρι στους τίτλους του κι εκείνους του συζύγου και πατέρα τεσσάρων παιδιών). Ο Ελληνοκύπριος μηχανικός, που μετράει ήδη 17 χρόνια στην εταιρία και τα μάτια του έχουν δει πολλά, θεωρεί πως η πανδημία έχει παίξει καθοριστικό ρόλο σ’ αυτή τη αλλαγή πορείας, που αποτυπώνεται και στα αυξημένα έσοδα για το πρόσφατο τρίμηνο, στον τομέα του.

Κι επειδή αν δεν παινέψεις το σπίτι σου, πέφτει και σε πλακώνει, ο Παναή δήλωσε στο ψηφιακό newsletter Axios ότι η ενασχόληση των χρηστών με τους υπολογιστές τους και ειδικά τα Windows 11, που παρουσιάστηκαν τον περασμένο Οκτώβριο, έχει αυξηθεί κατά 40%, σε σχέση με τα Windows 10, καθώς όλο και περισσότεροι μπαίνουν στον κόσμο των video-games, τα οποία «αποτελούν μέρος του πυρήνα των Windows». Η Microsoft, άλλωστε, αυτό το κύμα πάει να «καβαλήσει», όπως έδειξε και η πρόσφατη εξαγορά της κορυφαίας εταιρίας του χώρου, Activision Blizzard, αντί 68 δισ. δολαρίων! Τί να σου κάνει η οθονίτσα του κινητού ή, άντε, του tablet, όταν θες να... φτιαχτείς με το Call of Duty;

Ιδού, λοιπόν, τα γυρίσματα του καιρού του τίτλου και τα αποτελέσματά τους στην πράξη: από τα σούπερ-ντούπερ κινητά (τώρα πια 5G, φυσικά…) και τις μεγάλες τηλεοράσεις των πολλών Κ (οι 4K σιγά-σιγά γίνονται Passée) που κυριαρχούσαν ως πρόσφατα στις προτιμήσεις του κοινού, πάμε πίσω (;) στα PC – εργαλεία, που θα καλύψουν τις ανάγκες μας για τηλεργασία και όλα τα e-(learning – banking – commerce, για να πιάσουμε τα βασικά), μαζί με ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς: από την ψυχαγωγία και την ενημέρωση ως την κοινωνική δικτύωση (αν κι εδώ τα κινητά βαστάνε γερά!) και την επικοινωνία. Για το metaverse, μάλλον θα πρέπει να αφιερώσουμε ολόκληρο, ξεχωριστό άρθρο…   

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Σε μία από τις πρόσφατες αγορές μου από ηλεκτρονικό κατάστημα αποφάσισα να δοκιμάσω πως είναι να παραλαμβάνεις την παραγγελία σου από μία «έξυπνη» θυρίδα (smart locker) ή ένα αυτόματο μηχάνημα παραλαβής δεμάτων, όπως είναι η ονομασία που είδα να χρησιμοποιεί μία από τις εταιρείες που δραστηριοποιείται στον συγκεκριμένο κλάδο. Και έχω να πω ότι η εμπειρία ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετική.

Η παραγγελία έφθασε δύο μέρες αφού έκανα την αγορά. Μου ήρθε ένα μήνυμα στο κινητό ότι έχει φθάσει στο σημείο που είχα επιλέξει και μπορούσα να πάω την παραλάβω. Απλά, έπρεπε να πάω μέσα σε διάστημα 72 ωρών. Πήγα, λοιπόν, τη στιγμή που μπορούσα, έβαλα το ΡΙΝ που μου είχε σταλεί, άνοιξα τη θυρίδα που μου είχε επισημανθεί στο μήνυμα και πήρα το κουτί μου. Εύκολα, γρήγορα και απλά. Και το κυριότερο, χωρίς να χρειάζεται να ανησυχώ πότε θα έρθει o courier με το δέμα μου και αν θα πρέπει να είμαι στο σπίτι την ώρα που θα φθάσει, ώστε να μη χρειαστεί να επικοινωνήσω με την εταιρεία ταχυμεταφορών προκειμένου να επαναδρομολογήσουμε την παράδοση. Χωρίς να δημιουργείται εκνευρισμός, χωρίς να χρειάζεται να αγχώνομαι για το πότε θα έρθει και φυσικά, να παραλαμβάνω όποτε μπορώ εγώ.

Τα smart lockers ίσως να είναι μία πρώτη απάντηση στα ζητήματα που υπάρχουν στο last mile delivery. Ενδεχομένως να μην είναι η βέλτιστη λύση, δεδομένου ότι απαιτεί από τον καταναλωτή να πάει ο ίδιος σε κάποιο σημείο και να παραλάβει το δέμα του, αλλά είναι μία εξαιρετική εναλλακτική για όλους εμάς που δεν είμαστε μόνιμα στο σπίτι μας - ή δεν υπάρχει κάποιος συνέχεια στο σπίτι προκειμένου να παραλάβει την παραγγελία.

Σαφώς υπάρχουν και σημαντικές προκλήσεις, με κυριότερη εκείνη που σχετίζεται με το θέμα της ασφάλειας. Δεν είναι και ό,τι πιο ασφαλές να χρειάζεται να πας να πάρεις το νέο σου smartphone από μία θυρίδα που βρίσκεται σε ένα βενζινάδικο τα μεσάνυχτα, σε μια περιοχή να είναι αρκετά απόμερη και σκοτεινή. Όπως επίσης, για αρκετούς που είναι διαρκώς σε κίνηση και σε ταξίδια, οι 72 ώρες που είναι το περιθώριο που έχεις για να κάνεις την παραλαβή μπορεί να μην είναι αρκετές.

Από την άλλη πλευρά, μέχρι να φτάσουμε στο σημείο που θα μπορούμε να προγραμματίζουμε με ακρίβεια 15-30 λεπτών τι ώρα θα έρθει η παραγγελία στο σπίτι μας, έχουμε πολύ δρόμο ακόμα... Οπότε, μέχρι τότε, θα μου επιτρέψετε να επιλέγω smart lockers σε κάθε ευκαιρία που θα μου δίνεται! Και ευελπιστώ τα δίκτυα των smart lockers να επεκταθούν όσο το δυνατόν περισσότερο.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Στο πιο «αιχμηρό» ίσως αγκάθι στον ατέρμονα αγώνα επιχειρήσεων, οργανισμών αλλά και χωρών για ανάπτυξη -που συνδυάζεται, βεβαίως, με την πολυπόθητη αύξηση σε έσοδα και κέρδη- έχει αναδειχθεί, τους τελευταίους μήνες, το πρόβλημα της έλλειψης επεξεργαστών.

Αν ένα από τα παράπλευρα «κέρδη» της πανδημίας ήταν η καταλυτική δράση της στην υιοθέτηση με συνοπτικές διαδικασίες νέων τεχνολογικών λύσεων και ψηφιακών εφαρμογών σε πάμπολλες χώρες μεταξύ των οποίων και στη δική μας, μια από τις σημαντικότερες παράπλευρες «ζημίες» (προσοχή, δεν αναφέρομαι στην ίδια την πανδημία και το βαρύτατο κόστος της για την ανθρωπότητα σε ζωές, πόνο και χρήμα) είναι σίγουρα η συνεχιζόμενη έλλειψη, που έχει ως τώρα ανατρέψει αμέτρητα σχέδια και στρατηγικές.

Χωρίς επεξεργαστές, λίγα πράγματα μπορούν να γίνουν, καθώς αποτελούν βασικά και αναντικατάστατα μέρη της συντριπτικής πλειοψηφίας όσων μας περιβάλλουν, από τους υπολογιστές, τα κινητά μας και τις κάθε λογής συσκευές στη δουλειά και στο σπίτι, ως τα αυτοκίνητα και τα αεροπλάνα, τα διεθνή δίκτυα επικοινωνίας και το ίδιο το Internet…

Με δεδομένη και συνεχώς διογκούμενη, λοιπόν, αυτή την ανάγκη, οι υφιστάμενοι κατασκευαστές καταβάλλουν τεράστιες προσπάθειες προκειμένου να ενισχύσουν την παραγωγή τους, εξορθολογίζοντας παράλληλα τις αλυσίδες τροφοδοσίας, ώστε να καλυφθούν εκ των ενόντων οι αυξημένες παραγγελίες (μέχρι και φαινόμενα ‘μαύρης’ αγοράς και πλειστηριασμών για κάποια περιζήτητα τσιπ έχουν αναφερθεί, εξ ου και η παραλλαγή της πασίγνωστης παροιμίας στον τίτλο), έως ότου κτίσουν καινούρια εργοστάσια και νέες γραμμές παραγωγής.

Όμως, από την άλλη, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη και η σπουδή κρατών και συνασπισμών να «πάρουν το παιχνίδι στα χέρια τους», δίνοντας κίνητρα για τη δημιουργία τοπικών εργοστασίων και προωθώντας, με τον χαρακτήρα του κατεπείγοντος, στρατηγικές οι οποίες θα τους επιτρέψουν να εξασφαλίσουν ικανοποιητική διαθεσιμότητα και ροή των αναγκαίων για την «επιβίωσή» τους, τσιπ.

Σ’ αυτό το πνεύμα, ο αρμόδιος Ευρωπαίος επίτροπος, Τιερί Μπρετόν, τόνισε πριν από λίγους μήνες τη μεγάλη σημασία που έχει για την Ευρώπη η διαμόρφωση μιας κοινής στρατηγικής -με την οποία πρέπει να συμμορφωθούν όλες οι χώρες-μέλη- κι ενός κοινού οράματος για τα επόμενα χρόνια, που θα υλοποιηθεί με την εφαρμογή του European Chips Act.

Κατά τον επίτροπο, η νέα πράξη πρέπει να καλύπτει τρεις διαστάσεις: της έρευνας (υποδεικνύει ως βέλτιστα παραδείγματα, ερευνητικούς φορείς με παγκόσμια πρωτοπορία στο Βέλγιο, τη Γαλλία και τη Γερμανία), της εξασφάλισης τοπικής παραγωγικής δυνατότητας (εδώ η Ευρώπη υστερεί, καθώς από σχεδίαση πάμε καλά, όμως τα μεγάλα εργοστάσια βρίσκονται στην Ασία) και της διαμόρφωσης ενός ευέλικτου πλαισίου για διεθνή συνεργασία. Ήδη, ως φορέας υλοποίησης δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Συμμαχία στους Ημιαγωγούς (European Alliance on Semiconductors), με επόμενο βήμα -κατά τον κ. Μπρετόν- τη δημιουργία αντίστοιχου χρηματοδοτικού οργάνου (European Semiconductor Fund), που θα αναλάβει το «δια ταύτα»...

Οι χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν είναι οι μοναδικές που ανησυχούν για το μέλλον τους σ’ αυτόν τον παγκόσμιο αγώνα για αυτάρκεια και κυριαρχία. Πριν από λίγες ημέρες, για παράδειγμα, η Φλόριντα στις ΗΠΑ (εκεί, εκτός από την εθνική-ομοσπονδιακή στρατηγική, που αναμένεται να εκφραστεί με τη διάθεση ποσού άνω των 50 Β$ σε παλιούς και νέους κατασκευαστές, οι Πολιτείες διαμορφώνουν παράλληλα τη δική τους ατζέντα) ανακοίνωσε πρόγραμμα σχεδόν 10 Μ$ για τη βελτίωση των αναγκαίων υποδομών και την εκπαίδευση ανθρώπινου δυναμικού που θα μπορούσε να στελεχώσει μελλοντικά εργοστάσια κατασκευής επεξεργαστών.

Στην Κορέα, η Samsung υλοποιεί επενδυτικό πρόγραμμα 100 Β$, κτίζοντας εργοστάσια ακόμα και στις ΗΠΑ (Τέξας), η Ιαπωνία προσφέρει ενισχύσεις σχεδόν 7 Β$ για να προσελκύσει κατασκευαστές στο έδαφός της, ενώ και η Ινδία ετοιμάζει 10 Β$ για τη στήριξη των εγχώριων κατασκευαστών επεξεργαστών. Όμως, η γιγαντιαία Taiwan Semiconductor Manufacturing τους ξεπερνάει, διαθέτοντας μόνο φέτος 40 Β$, για να μείνει στην κορυφή, με τις «ευλογίες» της προέδρου της χώρας Tsai Ing-wen, που βλέπει τη χώρα της ως κέντρο όλης της κατασκευαστικής δραστηριότητας στους επεξεργαστές, στην Ασία,   

Αμφιβάλλει κανένας για την τεράστια πολιτική (εκτός από οικονομική) σημασία που έχει για την επιβίωση της Ταιβάν ως χώρας ο κρίσιμος ρόλος της ως «γενέτειρας» της μεγάλης πλειοψηφίας των τσιπ που χρησιμοποιούνται απανταχού της Γης;

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Έχουν περάσει πάνω από 20 χρόνια όταν η Amazon είχε ξεκινήσει ως ένα κλασικό startup (σ.σ. ο όρος δεν χρησιμοποιούνταν βέβαια στα τέλη της δεκαετίας του ’90, αλλά αυτό ήταν) και είχε ήδη αρχίσει να δείχνει ότι θα αλλάξει για πάντα το τοπίο του λιανικού εμπορίου.

Από τότε μέχρι σήμερα έχουμε δει εκατοντάδες startups που άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο αγοράζουμε προϊόντα. Σκεφτείτε μόνο τα ελληνικά καινοτόμα εγχειρήματα που ξεκίνησαν από το μηδέν και πλέον είναι εταιρείες που έχουν δημιουργήσει νέα δεδομένα. Εταιρείες όπως το Skroutz και το efood αλλά και πολλές ακόμη που έχουν αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο κάνουμε παραγγελίες.

Το ενδιαφέρον στοιχείο τα τελευταία χρόνια, είναι πως βλέπουμε μία σειρά από ελληνικές startups που κάνουν την εμφάνιση τους, παίρνουν σημαντική χρηματοδότηση και προσφέρουν προϊόντα, λύσεις και υπηρεσίες που αλλάζουν την καθημερινότητα των επιχειρήσεων λιανικού εμπορίου είτε κινούνται στον online είτε στον offline κόσμο.

Στο Webworldnews.gr θα είδατε τις τελευταίες ημέρες τις ανακοινώσεις για εταιρείες όπως η Simpler και η Findbar, αλλά φυσικά δεν είναι οι μόνες. Αν δει κανείς πως κινείται η Keyvoto ή η Valuelenz, όπως και πολλές ακόμη εταιρείες που κινούνται πολύ δυναμικά, θα καταλάβει ότι το ελληνικό startup οικοσύστημα είναι πλέον έτοιμο να αλλάξει επίπεδο, τουλάχιστον όσον αφορά το κομμάτι των υποδομών που σχετίζονται με το e-commerce αλλά και γενικότερα με το λιανικό εμπόριο.

Η πρόκληση, βέβαια, είναι αυτές οι startups να επεκταθούν στο εξωτερικό. Η ελληνική αγορά παραμένει μικρή σε μέγεθος και αριθμό πιθανών πελατών για εγχειρήματα που είναι ιδιαίτερα φιλόδοξα και έχουν μεγάλες προοπτικές. Βέβαια, όταν κάνουμε λόγο για εξωστρέφεια, καλό θα ήταν οι επιχειρήσεις αυτές να είναι σχετικά προσεκτικές. Καλό θα ήταν να ξεκινήσουν με μικρά βήματα. Να δοκιμάσουν τις λύσεις τους στην Ελλάδα, στη συνέχεια να δουν τι μπορούν να κάνουν στις γείτονες χώρες και στην ανατολική Ευρώπη και μετά να επεκταθούν προς άλλες περιοχές του πλανήτη. Παραπεμπτόντως, μη νομίζετε ότι η δυτική Ευρώπη θα πρέπει να είναι το αμέσως επόμενο βήμα. Ή οι Ηνωμένες Πολιτείες. Υπάρχουν περιοχές στην ανατολική Ασία, τη Μέση Ανατολή, τη Λατινική Αμερική ακόμη και στην υποσαχάρια Αφρική, που παρουσιάζουν εξαιρετικά υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης όσον αφορά στις online αγορές, όπου οι καταναλωτές αλλά και οι εκεί επιχειρήσεις θέλουν να δοκιμάσουν νέα πράγματα, όπου οι ευκαιρίες είναι πολλές.

Το ζητούμενο, βέβαια, είναι αυτές οι ελληνικές startups να οργανωθούν και να βοηθηθούν προκειμένου να κάνουν αυτό το βήμα της επέκτασης προς το εξωτερικό. Και ενδεχομένως θα πρέπει και οι ελληνικές επιχειρήσεις να επιλέξουν να δοκιμάσουν τη λύση που τους προτείνει ένα εγχώριο startup, από το να προτιμήσουν μία μεγάλη εταιρεία από το εξωτερικό. Μπορεί αυτή η επιλογή να τους βοηθήσει πολύ περισσότερο απ’ όσο νομίζουν.

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Καθώς κοντεύουμε πλέον να κλείσουμε (πλησιάζει ο Μάρτης) 33 χρόνια από την «ίδρυση» του Internet, όπως κοινώς αποκαλούμε το World Wide Web, όλο και πληθαίνουν τα κρούσματα (γιατί; μόνο ο κορονοϊός θα έχει;) βίαιου σφαλίσματος αυτού του «παράθυρου στον κόσμο», που τόσο μεγάλο ρόλο παίζει πλέον στη ζωή μας, στη δουλειά και στο σπίτι.

Υπεύθυνοι γι’ αυτού του είδους τους αποκλεισμούς, που μπορεί να κρατάνε ημέρες, εβδομάδες, αλλά και χρόνια, δεν είναι βεβαίως κάποιοι τεχνικοί, αλλά σαφώς πολιτικοί λόγοι. Μ’ άλλα λόγια, εάν και όταν μια κυβέρνηση (που ο Θεός να την κάνει, καθώς αυτά συμβαίνουν σε απολυταρχικά καθεστώτα) δεν θέλει οι πολίτες της να μαθαίνουν τι συμβαίνει εκτός της χώρας αλλά και εντός, αφού ‘εκεί έξω’ η πληροφόρηση είναι ελεύθερη, σε αντίθεση με την ελεγχόμενη στο εσωτερικό της, απλώς δίνει εντολή να κατέβουν οι διακόπτες και να αποκοπεί η σύνδεση – συνήθως επικαλούμενη «λόγους εθνικού συμφέροντος», δηλαδή, στην πραγματικότητα, του δικού της συμφέροντος…

Κι ας φωνάζει ο «πατέρας» του WWW, ο σερ Τιμ Μπέρνερς-Λι, πως η πρόσβαση στον Ιστό και μάλιστα με γρήγορες ταχύτητες σε προσιτή τιμή, θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως θεμελιώδες ανθρώπινο δικαίωμα, κι ας καλεί τις κυβερνήσεις να διασφαλίσουν αυτό το «αγαθό» -όπως κάνουν ήδη οι περισσότερες- αλλά και να ελέγξουν τις μεγάλες εταιρίες τεχνολογίας, που έχουν την τάση να λειτουργούν ως κράτος εν κράτει. Υπάρχουν ακόμα -δυστυχώς- αρκετές χώρες που ούτε το ένα τηρούν ούτε το άλλο κάνουν αποτελεσματικά, με αποτέλεσμα να υπάρχουν σημαντικοί αποκλεισμοί και ανισότητες, σε παγκόσμιο επίπεδο.    

Αυτήν ακριβώς την αντίθεση αναδεικνύουν όλο και πιο συχνά δημοσιεύματα στη διεθνή ειδησεογραφία, τα οποία φωτίζουν τις αρνητικές επιδόσεις κάποιων κυβερνήσεων - εκτός από τους «συνήθεις υπόπτους», όπως η Κίνα, το Ιράν, η Βόρεια Κορέα και η Κίνα, υπάρχουν κατά καιρούς κι άλλες οι οποίες ακολουθούν το παράδειγμά τους, όπως η Λευκορωσία, η Τουρκία, η Σιγκαπούρη, η Σαουδική Αραβία, η Κούβα (όπου η πρόσβαση στο Internet διαβάσαμε ότι επετράπη μόλις το 2018), η Μιανμάρ κ.ά. που θέλουν να επιβάλλουν στους πολίτες με τη βοήθεια της λογοκρισίας και της παραπληροφόρησης τη δική τους αλήθεια ως «μόνη πραγματική».

Μάλιστα, η καταφυγή σε τέτοιες μεθόδους μοιάζει να είναι κοινή πρακτική σε αρκετές αφρικανικές χώρες, που ολοένα συχνότερα προχωρούν είτε στο μισο-κλείσιμο, επιβάλλοντας περιοριστικά μέτρα με ιδιαίτερη έμφαση στα κοινωνικά δίκτυα, είτε στο πλήρες σφάλισμα του «παραθύρου» με ολοκληρωτική απαγόρευση της πρόσβασης. Εντελώς πρόσφατο, το παράδειγμα της Ουγκάντα, που κατέβασε τους διακόπτες πριν από τον β’ γύρο των προεδρικών εκλογών της, στις 14 Ιανουαρίου. Η κυβέρνηση επικαλέστηκε για τη λήψη αυτών των μέτρων (που οι υπέρμαχοι των ψηφιακών δικαιωμάτων χαρακτήρισαν «κοινή λογοκρισία»), «λόγους ασφαλείας»…  

Αν θέλαμε, πάντως, να ανακηρύξουμε τον παγκόσμιο πρωταθλητή, όσον αφορά στην επιβολή περιορισμών, την πρώτη θέση θα κυνηγούσε με πολλές αξιώσεις η αχανής Ινδία, που -σύμφωνα με έρευνα στο πλαίσιο του Jigsaw project της Google, η οποία δημοσιοποιήθηκε στις αρχές του περασμένου Σεπτεμβρίου- μόνο στη διάρκεια του 2020, κατέβασε 109 φορές τους διακόπτες, κυρίως σε περιόδους εκλογικών αναμετρήσεων ή κοινωνικών αναταραχών. Μάλιστα, όλο και πιο συχνά χρησιμοποιούνται μέθοδοι από το «οπλοστάσιο» των hacker, προκειμένου να παρεμποδιστεί η πρόσβαση σε συγκεκριμένα «επικίνδυνα» URL, ενώ δεν συμβαίνει το ίδιο για την ελεγχόμενη πληροφόρηση…

Ο υπεύθυνος αυτού του project, Dan Keyserling, δήλωσε χαρακτηριστικά στο Technology Review του ΜΙΤ πως όσο μεγαλύτερο έλεγχο ασκεί η κυβέρνηση μιας χώρας στην τηλεπικοινωνιακή υποδομή της, πιθανώς με την υιοθέτηση του κατάλληλου νομοθετικού πλαισίου, αλλά κάποιες φορές και χωρίς αυτό, τόσο πιο αποτελεσματικοί θα είναι οι περιορισμοί της πρόσβασης στο Διαδίκτυο. Κι αυτή η τάση -σύμφωνα με την έρευνα της Google- γίνεται όλο και πιο έντονη τελευταία καθώς, λόγω της πανδημίας, οι πολίτες στρέφονται περισσότερο στον online κόσμο…    

Υπάρχουν, πάντως, και δημοσιεύματα τα οποία στηλιτεύουν την πρακτική κάποιων μεγάλων ονομάτων της τεχνολογίας που πολύ θα ήθελαν να στήσουν μέσα στα επόμενα χρόνια ένα δικό τους και προφανώς απόλυτα ελεγχόμενο δικτυακό «παραμάγαζο», για να εξυπηρετεί τους εμπορικούς σκοπούς τους, με προφανή θύματα τους καταναλωτές, δηλαδή όλους εμάς, τους χρήστες. Γι’ αυτά, όμως, θα μιλήσουμε εν εκτάσει μια άλλη φορά…

Μοιραστείτε το άρθρο

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]