Επωνύμως…

Την πολιτική των «δυο μέτρων και δυο σταθμών» φαίνεται πως καθιερώνει στο εξής το Facebook (αλλά και το επίσης «δικό του», YouTube) σ’ ό,τι αφορά στη συμμόρφωση με τους κανόνες δεοντολογίας που το ίδιο έχει θεσπίσει… Γιατί, ενώ για όλους εμάς, τους κοινούς θνητούς, οι κανόνες ως προς το τι μπορούμε να δημοσιεύσουμε και τι όχι ισχύουν στο ακέραιο, οι πολιτικοί παίρνουν -λόγω ιδιότητας- άφεση αμαρτιών και ό,τι γράψουν μένει αναρτημένο, ακόμα κι αν παραβιάζει κατάφωρα τους κανόνες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων), για… πολιτικούς λόγους! Η νέα γραμμή ανακοινώθηκε πριν από λίγες ημέρες κι ακολουθεί την ανάλογη απόφαση εκ μέρους του Twitter (χαρά ο Ντόναλντ!), από τον περασμένο Ιούνιο…

Στην πιο πρόσφατη εξέλιξη, που σηκώνει πολλή συζήτηση ως προς τους σκοπούς και τα αποτελέσματά της, η δικαιολογία γι’ αυτή την εξαίρεση -από πλευράς Facebook- ήταν ότι «δεν αποτελεί μέρος του ρόλου μας να παρεμβαίνουμε, όταν μιλάνε οι πολιτικοί»… Το καλύτερο είναι πως τη δήλωση αυτή έκανε δημόσια ένας πρώην και ιδιαίτερα προβεβλημένος πολιτικός, ο πριν από λίγα μόλις χρόνια αντιπρόεδρος της βρετανικής κυβέρνησης, Νικ Κλεγκ, που -μετά την αφυπηρέτησή του- εργάζεται πλέον ως επικεφαλής του επικοινωνιακού επιτελείου του αμερικανικού κολοσσού της κοινωνικής δικτύωσης.

Γιατί τους έπιασε η βιασύνη όλους αυτούς και τι σκοπό έχει η επιλογή της μη-ανάμιξης στα «πολιτικώς καμωμένα»; Μα τι άλλο, από τις αμερικανικές εκλογές, του επόμενου χρόνου. Όπως σωστά γράφει και το Verge, σε δικό του σχόλιο, το Facebook μάλλον επέλεξε να μην αναμιχθεί στις διαδικτυακές προεκλογικές έριδες μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων, αλλά να τηρήσει όσο γίνεται πιο ουδέτερη στάση, καθώς είναι πολύ φρέσκο ακόμα το μεγάλο «κάζο» του με την υπόθεση Cambridge Analytica, που του κόστισε πανάκριβα σε χρήμα και σε κύρος.

Ο Νικ Κλεγκ αποκάλυψε, επίσης, το λόγο της διαφορετικής αντιμετώπισης πολιτικών και μη, που δεν είναι άλλος από το ειδικό βάρος κάθε ανάρτησης: «Αν ένας πολιτικός κάνει μια δήλωση ή αναρτήσει κάτι που παραβιάζει τους ισχύοντες κανόνες δεοντολογίας, αυτή θα συνεχίσει να υπάρχει, αν κριθεί ότι το κοινό συμφέρον από την παρουσία της είναι σημαντικότερο του όποιου κινδύνου». Ως μόνες εξαιρέσεις για τις οποίες δεν ισχύει «συγχωροχάρτι», ο υψηλόβαθμος αξιωματούχος του Facebook κατονόμασε την εμπλοκή με πληρωμένες διαφημίσεις και την προτροπή σε πράξεις βίας (όντως, πρόσφατα κατέβασε κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες αναρτήσεις, ακριβώς γι΄ αυτό το λόγο), προσθέτοντας ότι «εμείς, ως ιδιωτική εταιρία, δεν μπορούμε να γίνουμε αυτόκλητοι διαιτητές, λογοκρίνοντας τι λέει ο ένας πολιτικός και τι ο άλλος… Στις δημοκρατίες, οι ψηφοφόροι έχουν -κατά κανόνα- το δικαίωμα να ακούν όλες τις πλευρές και να κρίνουν οι ίδιοι κάθε πολιτικό».

Μάλιστα, σε μια συγκαλυμμένη απάντηση προς τους Αμερικανούς συντηρητικούς πολιτικούς, που κατηγόρησαν το Facebook ότι μεροληπτεί, ο κ. Κλεγκ διακήρυξε ότι «είμαστε υπέρμαχοι της ελεύθερης έκφρασης και θα αντιταχθούμε σε κάθε προσπάθεια για τον περιορισμό της»… Αυτό, μεταξύ μας, ίσως να έχει κι άλλους αποδέκτες, με τον τρόπο που ειπώθηκε, καθώς δεν έχουν μειωθεί οι φωνές που ζητούν τον βίαιο διαμελισμό του Facebook (και άλλων αμερικανικών «γιγάντων», που ενδεχομένως να ακολουθήσουν), λόγω της υπερβολικής δύναμης που έχουν συγκεντρώσει στους κόλπους τους, επηρεάζοντας έντονα πλέον την καθημερινότητά μας – θα δείξει...

Τώρα, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους και με δεδομένη την ύπαρξη τόσο εσωτερικού τμήματος fact-checking, όσο και δεκάδων εξωτερικών συνεργαζόμενων οργανισμών ανά τον κόσμο (για την Ελλάδα είναι η Hellenic Hoaxes), μια ψιλο-εξακρίβωση ως προς το μακρύ και το κοντό του καθενός, το Facebook θα μπορούσε να την κάνει. Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, δεν αντιμετωπίζεται τέτοιο ενδεχόμενο, «εκτός από τα κατάφωρα ψεύδη, τα οποία θα απομακρύνονται». Το Twitter, από την πλευρά του, θέτει τον πήχη πολύ πιο ψηλά προκειμένου να μην επέμβει στα γραφόμενα κάποιου, καθώς ζητάει να είναι είτε κυβερνητικός αξιωματούχος, είτε εκλεγμένος / υποψήφιος πολιτικός και να διαθέτει περισσότερους από 100.000 ακολούθους.

Για να δούμε τι «ψάρια» θα πιάσουμε και σ’ αυτόν τον τομέα, από τον επόμενο -εκλογικό, όπως είπαμε- χρόνο. Τα παθήματα του παρελθόντος θα γίνουν μαθήματα ή θα δούμε «μια από τα ίδια»;    

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Όσοι ασχολούνται έστω και λίγο με το χώρο των ψηφιακών πληρωμών θα γνωρίζουν ότι από τις 14 Σεπτεμβρίου 2019 έχει τεθεί σε ισχύ σε ολόκληρη την Ευρωπαϊκή Ένωση η αποκαλούμενη "PSD II", ήτοι η αναθεωρημένη οδηγία για τις υπηρεσίες πληρωμών (payments services directive) της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η μεγαλύτερη αλλαγή της PSD II είναι η υποχρέωση που υπάρχει για "ισχυρή" ταυτοποίηση του πελάτη (strong customer authentication – SCA), κάτι που πρακτικά σημαίνει ότι σε κάθε συναλλαγή θα απαιτείται να έρχεται στον καταναλωτή και ένας μοναδικός κωδικός μέσω SMS ή κάποιας άλλης εφαρμογής μηνυμάτων.

Όμως, η συγκεκριμένη οδηγία δεν περιορίζεται μόνο στην ενισχυμένη ασφάλεια. Πρακτικά, είναι η οδηγία με την οποία απελευθερώνεται περαιτέρω η αγορά και οι υπηρεσίες που σχετίζονται με τις πληρωμές. Πλέον, στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι εφικτό να δούμε εταιρείες που λειτουργούν είτε ως ιδρύματα ηλεκτρονικού χρήματος είτε ως εταιρείες "διευκόλυνσης" πληρωμών. Πρακτικά, η οδηγία έχει ως στόχο τη δημιουργία μίας νέας αγοράς με πολλαπλά οφέλη για τον καταναλωτή και μεγαλύτερη ευχρηστία όσον αφορά στις πληρωμές.

Μόνο που ακόμη δεν έχουμε δει πλήρως αυτές τις νέες εφαρμογές και υπηρεσίες, οι οποίες πρακτικά βασίζονται στην επιλογή του καταναλωτή να δώσει πρόσβαση σε τραπεζικά στοιχεία του σε έναν τρίτο! Μία δυνατότητα που μπορεί να αλλάξει πολλά στην αγορά των πληρωμών, αλλά και ευρύτερα στον χρηματοπιστωτικό τομέα.

Πρακτικά, η PSD II και το αποκαλούμενο "open banking" προσφέρουν πολλές ευκαιρίες τόσο σε νέους όσο και σε παλιούς "παίκτες". Ευκαιρίες για συνεργασίες παλιών και νέων, όπως και ευκαιρίες για το λανσάρισμα νέων εφαρμογών που θα βελτιώνουν το επίπεδο εξυπηρέτησης των καταναλωτών, ιδίως όσον αφορά τις online αγορές και υπηρεσίες.

Αυτό που χρειάζεται, βέβαια, είναι κατ’ αρχήν να κάνουν την εμφάνιση τους οι σχετικές υπηρεσίες. Όπως επίσης και οι τράπεζες να αρχίσουν να συνεργάζονται με τους νέους "παίκτες". Και εν τέλει οι καταναλωτές να επιτρέπουν στους νέους "παίκτες" να έχουν πρόσβαση στα τραπεζικά στοιχεία τους. Όπως είναι προφανές, όλα αυτά απαιτούν ένα νέο επίπεδο εμπιστοσύνης και θα πρέπει να δούμε πότε τελικά θα γίνει εφικτό προκειμένου να δούμε και μία καινούρια γκάμα εφαρμογών και υπηρεσιών.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Εκεί προς τα τέλη της δεκαετίας του ‘40, σε χρονιές πολύ δύσκολες και σε μια χώρα ρημαγμένη από τους πολέμους, ο αείμνηστος Μίμης Φωτόπουλος είχε «γράψει ιστορία» στο θέατρο και τον κινηματογράφο με τη διάσημη «ατάκα» του -σχεδόν σήμα κατατεθέν του- «κι ύστερα θα κάάάάάθεσαι», προβάλλοντας αυτό που έλειπε από έναν λαό, ο οποίος ήταν υποχρεωμένος να τρέχει ασταμάτητα, προκειμένου να επιβιώσει.

Σχεδόν 70 χρόνια αργότερα, η ίδια «ατάκα» ίσως να γίνει πραγματικότητα, όχι μόνο σε ελληνικό, αλλά και (σταδιακά) σε παγκόσμιο επίπεδο, αν βγει αληθινή η προφητεία του Τζακ Μα, του πασίγνωστου ιδρυτή του Alibaba, που, στα τέλη Αυγούστου (δηλ. λίγες εβδομάδες πριν αποχωρήσει από τον κολοσσό που δημιούργησε πριν από 20 χρόνια), δήλωσε, στο πλαίσιο συνομιλίας του με τον Ίλον Μασκ στο  Παγκόσμιο Συνέδριο για την Τεχνητή Νοημοσύνη στη Σαγκάη, πως χάρη σ’ αυτήν δεν είναι μακριά η μέρα που θα δουλεύουμε μονάχα 12 ώρες την εβδομάδα. Και τις υπόλοιπες, τι θα κάνουμε; Κατά τον Τζακ Μα, «ύστερα θα κάάάάάθεσαι»!

Μάλλον καλό ακούγεται αυτό (αν γίνει, βεβαίως), αλλά ας το δούμε λίγο πιο προσεκτικά… Καταρχάς, να ξεκινήσουμε από το γεγονός πως ο ίδιος άνθρωπος λίγους μήνες νωρίτερα (τον Απρίλιο, συγκεκριμένα) είχε πει πως οι νέοι άνθρωποι στη χώρα του θα ήταν καλό να αξιοποιούν τις ευκαιρίες που τους παρουσιάζονται («ευλογία» τις χαρακτήρισε) δουλεύοντας όσο γίνεται περισσότερο. Παρουσίασε, μάλιστα, κι έναν ευκολομνημόνευτο κωδικό γι’ αυτό, τον "996", δηλαδή, από τις 9 το πρωί ως τις 9 το βράδυ, έξι ημέρες την εβδομάδα!

Η επόμενη δήλωσή του σίγουρα απέχει πολύ σαν άθροισμα, αφού από το 12 x 6 περνάει στο 12 σκέτο (μιλάει για 4 ώρες εργασία, τρεις φορές την εβδομάδα). Και οι υπόλοιπες ώρες; «Χάρη στην τεχνητή νοημοσύνη, θα έχουμε περισσότερο χρόνο για να χαιρόμαστε που είμαστε άνθρωποι – δεν θα χρειαζόμαστε πολλά επαγγέλματα», ισχυρίζεται πλέον, φέρνοντας σαν παράδειγμα τη βιομηχανική επανάσταση, όταν οι μηχανές απάλλαξαν τους ανθρώπους από πολλές και συνήθως κουραστικές εργασίες, βελτιώνοντας σημαντικά την ισορροπία μεταξύ εργασίας και ελεύθερου χρόνου…

Φυσικά, ο Τζακ Μα δεν είναι ο μόνος που υποστηρίζει πως οι μηχανές θα λειτουργήσουν άλλη μια φορά ως ο από μηχανής Θεός, σώζοντάς μας (όπως σοφά μου είχε πει, ήδη πριν από μια δεκαετία, ένας ειδήμων) από «τα τρία d - οτιδήποτε είναι dirty, dangerous and dull» (βρώμικο, επικίνδυνο και βαρετό). Όμως στην περίπτωση του Μα, το εντυπωσιακό στοιχείο είναι η αντίφαση των λόγων του. Ανάλογη δήλωση είχε κάνει και ο Μπιλ Γκέιτς, τον Γενάρη του ’18 στο Νταβός, συνδέοντας τα πλεονεκτήματα από τη μηχανική μάθηση με την επιμήκυνση των διακοπών των εργαζομένων και υπογραμμίζοντας πως… «δεν πρέπει να φοβόμαστε τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο!»

Καλό είναι, πάντως, να θυμίσουμε και τις δυνατές φωνές από την «αντίπερα όχθη» - ανάμεσά τους εκείνες του Ίλον Μασκ και του Στέφεν Χόκινγκ, σε μια από τις τελευταίες δηλώσεις πριν από το θάνατό του- ότι οι «μηχανές» θα καταστρέψουν την ανθρωπότητα. Ο Γκέιτς το βλέπει διαφορετικά, επισημαίνοντας ότι χάρη στην τεχνητή νοημοσύνη θα μπορούμε να αξιοποιήσουμε με πολύ πιο αποδοτικό, αλλά και πιο οικονομικό τρόπο τους πόρους που έχουμε στη διάθεσή μας, καθώς οι υπολογιστές αποκτούν σταδιακά τη δυνατότητα να βλέπουν και να ακούν, αξιοποιώντας τεχνολογίες υπολογιστικής όρασης και επικοινωνίας με φυσική γλώσσα.     

Πάντως, το πρόβλημα της αυτοματοποίησης (με τη χρήση τεχνητής νοημοσύνης και ρομποτικών διατάξεων) αρκετών εργασιών και η λόγω αυτής της εξέλιξης απώλεια θέσεων εργασίας, είναι υπαρκτό και ήδη απασχολεί πολλές κυβερνήσεις και διεθνείς οργανισμούς. Οι πιθανές λύσεις -τουλάχιστον στο μεταβατικό στάδιο και μέχρι να αναλάβει η νέα γενιά, κατάλληλα εκπαιδευμένων εργαζομένων- να περιλαμβάνουν από επανεκπαίδευση και επιμόρφωση των νυν εργαζομένων, ως τη δημιουργία «δικτυού ασφαλείας» και πληρωμής από το κράτος ενός βασικού μηνιαίου «μισθού», όπως είχε προτείνει και ο Ίλον Μασκ, πριν από τρία χρόνια. Τουλάχιστον να έχεις κάτι να φας και, βεβαίως, να έχεις πού την κεφαλήν κλίναι, όταν θα κάάάάάθεσαι…

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Η είσοδος στην ελληνική αγορά της Stripe, μίας από τις μεγαλύτερες εταιρείες παγκοσμίως στο χώρο των συστημάτων πληρωμών για online καταστήματα αλλά και ελεύθερους επαγγελματίες, ξαναφέρνει στο προσκήνιο το θέμα της επιλογής της κατάλληλης λύσης. Το σύστημα πληρωμών αποτελεί ένα από τα βασικά συστατικά στοιχεία κάθε online επιχείρησης καθώς η λάθος επιλογή μπορεί να επιφέρει μείωση εσόδων.

Από αυτή τη στήλη, έχουμε ξαναναφερθεί στο θέμα της εμπειρίας του πελάτη. Και η πληρωμή είναι βασικό κομμάτι της αγοράς. Αν ο πελάτης αισθανθεί ότι δεν υπάρχει αρκετή ασφάλεια, όπως επίσης αν το σύστημα δεν είναι ιδιαίτερα εύχρηστο, τότε είναι πολύ πιθανό να ακυρώσει την παραγγελία του. Είναι ένα θέμα που χρήζει εξαιρετικά μεγάλης προσοχής.

Πριν επιλέξει μία online επιχείρηση το σύστημα πληρωμών, θα πρέπει οπωσδήποτε να κατανοήσει τις δικές της ανάγκες. Είναι άκρως απαραίτητο να γνωρίζει το επιχειρηματικό μοντέλο της. Για παράδειγμα, αν οι περισσότερες πληρωμές αφορούν χαμηλά ποσά, τότε θα πρέπει να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στο ύψος της προμήθειας και των χρεώσεων που έχει το εκάστοτε σύστημα. Μάλιστα, θα πρέπει οπωσδήποτε να διαβάσει τα «ψιλά» γράμματα, καθώς σε πολλές περιπτώσεις οι χαμηλές χρεώσεις και προμήθειες γίνονται μόνο μετά από ένα συγκεκριμένο όγκο συναλλαγών, ή αφού ξεπεραστεί ένα όριο συνολικών πωλήσεων. Και όλες αυτές οι λεπτομέρειες είναι στα «ψιλά» γράμματα.

Ένα δεύτερο στοιχείο, πολύ σημαντικό, είναι η ευχρηστία που προσφέρει το σύστημα όσον αφορά στην ίδια επιχείρηση. Δηλαδή, πόσο εύκολο είναι να το εγκαταστήσει η επιχείρηση -ή ο ελεύθερος επαγγελματίας που αποφασίζει να αξιοποιήσει τις δυνατότητες του Διαδικτύου για πωλήσεις- όπως επίσης και με ποιο τρόπο έχει πρόσβαση στα χρήματα που εισπράττει από τις πωλήσεις. Ακόμη και το που βρίσκονται τα δεδομένα από τις συναλλαγές είναι μία σημαντική λεπτομέρεια.

Ακόμη, αν η επιχείρηση πωλεί και εκτός Ελλάδος θα είναι πλεονέκτημα αν το σύστημα μπορεί να δώσει τη δυνατότητα για πώληση σε άλλα νομίσματα, όπως, επίσης, αν συνδέεται και με άλλες μορφές πληρωμών.

Ένα ακόμη πολύ βασικό κριτήριο, είναι η ευκολία που προσφέρει το εκάστοτε σύστημα όσον αφορά στην εμπειρία του χρήστη. Δηλαδή, πόσο εύκολα μπορεί να ολοκληρωθεί μία αγορά.

Και φυσικά, είναι εξαιρετικά σημαντικό να υπάρχουν και όσο το δυνατόν περισσότερα επίπεδα ασφάλειας. Το κυριότερο, μάλιστα, είναι να αισθάνεται ασφαλής ο πελάτης, γιατί διαφορετικά, είναι πολύ πιθανό να αποφύγει να ολοκληρώσει την παραγγελία του. Γι’ αυτό το λόγο, καλό είναι ο υπεύθυνος της επιλογής του συστήματος να έχει ο ίδιος εμπειρία της λύσης πληρωμών που διαλέγει, κάνοντας μία αγορά μέσω ενός καταστήματος που έχει ήδη εγκαταστήσει τη συγκεκριμένη λύση.

Γιατί το ζητούμενο τελικώς είναι να κάνει την αγορά ο πελάτης. Και ακόμη κι αν η εμπειρία μέχρι την ολοκλήρωση της παραγγελίας είναι άψογη, αυτό το τελευταίο στάδιο αν είναι άσχημο, τότε χαλά η συνολική εικόνα.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Ένα από τα καλά των ερευνών αγοράς, που σχεδόν καθημερινά βλέπουν πια το φως της δημοσιότητας, πότε για το ένα θέμα και πότε για το άλλο, είναι ότι τις περισσότερες φορές επιβεβαιώνουν με στοιχεία και αριθμούς αυτό που αποκαλούμε «κρατούσα εντύπωση», δηλαδή, την εντύπωση που έχεις σχηματίσει απλώς βλέποντας τι γίνεται γύρω σου, στην καθημερινότητά σου.

Να ένα παράδειγμα, που έγινε η αφορμή για τούτο το σχόλιο: στον περίγυρό μου όλο και πιο συχνά βλέπω φίλους και γνωστούς να αναπαράγουν στο κινητό τους σύντομα βίντεο, που είτε τα γύρισαν οι ίδιοι, είτε -συχνότερα- τα «αλίευσαν» από κάποια πηγή, στο Διαδίκτυο. Τάση; Σίγουρα! Γενικευμένη; Μάλλον… Χωριό που φαίνεται, κολαούζο δε θέλει! Στοιχεία έχουμε; Τώρα πια, ναι!

Υπάρχουν, λοιπόν, στοιχεία που επιβεβαιώνουν τη (δική μου, τουλάχιστον) «κρατούσα εντύπωση», όσον αφορά στη σχέση βίντεο και κινητών, τα οποία μπορεί να ξεκίνησαν -όπως οι κάπως παλιότεροι πολύ καλά θυμόμαστε- από σκέτα τηλέφωνα, αλλά με την επέλαση των smartphones έχουν μετεξελιχθεί σε πολυμηχανήματα με πλήθος δυνατότητες - media-centric συσκευές, είναι ένας χαρακτηρισμός που κυκλοφορεί ευρέως. Τα στοιχεία αυτά, λοιπόν, που αποτελούν προϊόν έρευνας της HIS Markit | Technology σε έξι σημαντικές ως προς τη χρήση χώρες (Βραζιλία, Ινδία, Γερμανία, Ιαπωνία, ΗΠΑ και Ην. Βασίλειο) δείχνουν πως το 52% των χρηστών κινητών έχουν πρόσβαση σε 3,5 παρόχους βίντεο κατά μέσο όρο σε μηνιαία βάση, με τους Ινδούς να κατακτούν την πρωτιά και τους Βραζιλιάνους να ακολουθούν.

Αν ψάξουμε περισσότερο τους λόγους αυτής της προτίμησης -όπως έψαξαν και οι ερευνητές- θα πρέπει να τους αναζητήσουμε μάλλον στη χαμηλότερη διείσδυση των ευρυζωνικών συνδέσεων σ’ αυτές τις (ακόμα…) αναπτυσσόμενες χώρες, η οποία εξαναγκάζει τους χρήστες να καταφεύγουν στα κινητά τους για την παρακολούθηση βίντεο, αφού δεν μπορούν να το κάνουν με άλλες συσκευές. Ειδικά για την Ινδία, οι ερευνητές βρήκαν πως τα smartphone φτάνουν σε ποσοστό 80% μεταξύ των διασυνδεδεμένων συσκευών σε κάθε νοικοκυριό, ενώ ο παγκόσμιος μέσος όρος είναι μονάχα 40%.

Παρόλα αυτά, οι κατασκευαστές smartphone έχουν πάρει πολύ σοβαρά υπόψιν τους αυτή την τάση εκ μέρους των καταναλωτών, κάτι που ήδη αποτυπώνεται στη σχεδίαση των προϊόντων τους: με δεδομένο ότι το βίντεο αποτελεί πλέον βασικό συστατικό του καθημερινού περιεχομένου, η υπολογιστική ισχύς στα νέα μοντέλα έχει πάρει τον ανήφορο (αλλά με προσιτές ακόμα τιμές) το λογισμικό φέρνει ευκολότερα σε πέρας τις αναγκαίες προσαρμογές στο μικρότερο φορμά, οι οθόνες μεγαλώνουν ως προς τις διαστάσεις τους, η ποιότητα της εικόνας κι εκείνη του ήχου φτάνουν σε πολύ υψηλά επίπεδα και το τελικό αποτέλεσμα πολύ συχνά είναι εντυπωσιακό.   

Φυσικά, χωρίς να αποτελεί έκπληξη, η συνηθέστερη πηγή και ο δημοφιλέστερος πάροχος βίντεο παραμένει το YouTube, σε ποσοστό μάλιστα της τάξεως του 80%. Υπάρχουν, όμως, κι άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία από την ίδια έρευνα, ειδικά όσον αφορά στην παρακολούθηση βίντεο μέσω κινητού εκτός σπιτιού. Όπως, για παράδειγμα, το γεγονός ότι οι χρήστες που μένουν σε μεγάλες πόλεις είναι 60% πιο «επιρρεπείς» στην παρακολούθηση streaming video, απ’ ό,τι εκείνοι που διαμένουν σε αγροτικές περιοχές. Ή ότι η παρακολούθηση βίντεο εκτός σπιτιού (ακόμα και σε τοποθεσίες όπου δεν υπάρχει πρόσβαση σε δίκτυο Wi-Fi) εκτινάχθηκε όταν ξεκίνησε και κυρίως διευρύνθηκε εδαφικά η κάλυψη 4G, καθώς με τον ερχομό του προσφέρθηκαν οι αναγκαίες ταχύτητες για να μπορεί ο χρήστης να χαρεί μια ταινία χωρίς διακοπές (και νεύρα).

Πάντως, τα στοιχεία της HIS Markit | Technology δείχνουν, αν τα κοιτάξεις καλύτερα, ότι ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς για τα κινητά: μόνο το 14% των ερωτηθέντων χρηστών (που, συνολικά, ήταν 2.400 άτομα, ηλικίας 18-64 ετών, από τις έξι χώρες που προαναφέραμε) έδωσαν ως πρώτη και προτιμητέα πηγή το κινητό τους, όταν ρωτήθηκαν ποια είναι η πρώτη επιλογή τους, όταν θέλουν να δουν βίντεο… Ποσοστό που ενδέχεται να αυξηθεί πολύ, όταν με το καλό περάσουμε στην εποχή του 5G, ιδιαίτερα αν το κόστος χρήσης του διατηρηθεί σε λογικά επίπεδα…     

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Παραδοσιακά, η πρώτη Παρασκευή κάθε Σεπτεμβρίου είναι και η ημέρα που ανοίγει τις πόρτες της στο εκθεσιακό κέντρου του Βερολίνου (Messe Berlin) η IFA, μία από τις μεγαλύτερες εκθέσεις για την αγορά των ψηφιακών τεχνολογιών. Και αυτή η παράδοση δεν έσπασε και φέτος. Αν και η φετινή IFA είχε την ιδιαιτερότητα ότι τις εντυπώσεις δεν τις έκλεψαν οι μεγάλοι κατασκευαστές αλλά μία συγκεκριμένη υπηρεσία δύο αμερικανικών εταιρειών, η οποία, μάλιστα, είναι διαθέσιμη εδώ και αρκετό καιρό.

Ο λόγος για τους ψηφιακούς βοηθούς της Google και της Amazon (Google Assistant και Amazon Alexa αντίστοιχα), οι οποίοι θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της φετινής IFA. Μία έκθεση με αρκετά νέα προϊόντα και πολλές εξελίξεις σε διάφορες κατηγορίες συσκευών. Όμως, η εξέλιξη που έκανε τη μεγαλύτερη αίσθηση ήταν ότι είδαμε κάθε είδους συσκευές από ασύρματα ακουστικά και καθρέπτες μέχρι ψυγεία και κουζίνες να ενσωματώνουν είτε τον Google Assistant είτε την Amazon Alexa και να δίνουν τη δυνατότητα στους καταναλωτές να χειρίζονται φωνητικά αυτές τις συσκευές. Για παράδειγμα, είδαμε ότι μπορείς να ανοίξεις έναν φούρνο της Siemens μιλώντας σε ένα Amazon Echo όπως επίσης και ακουστικά με Google Assistant που λες το τραγούδι που θες και το παίζει!

Η γκάμα των προϊόντων που ενσωματώνουν ψηφιακούς βοηθούς έχει διευρυνθεί σημαντικά, σε σημείο που να στεναχωριέσαι που θα αργήσουμε να τα δούμε στην Ελλάδα, καθώς ούτε το Google Assistant ούτε η Amazon Alexa καταλαβαίνουν ακόμη την ελληνική γλώσσα. Το αποτέλεσμα, είναι Google και Amazon να ζητούν από τους συνεργάτες τους να μη φέρνουν επισήμως τα προϊόντα με Google Assistant και Amazon Alexa στην ελληνική αγορά και ότι συσκευές υπάρχουν υποστηρίζουν μόνο τη χρήση αγγλικών. Αυτό θα αλλάξει φυσικά όταν έρθει η υποστήριξη των ελληνικών για έναν από τους δύο -ή και τους δύο- «μεγάλους» ψηφιακούς βοηθούς.

Η τάση αυτή που θέλει τους ψηφιακούς φωνητικούς βοηθούς να ενσωματώνονται σε όλο και περισσότερες συσκευές δίνει πάντως λύση σε ένα μεγάλο και σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει το smart home: της διαλειτουργικότητας και της επικοινωνίας μεταξύ των συσκευών διαφορετικών κατασκευαστών. Ένας λόγος που το smart home δεν έχει παρουσιάσει την ανάπτυξη που πολλοί περίμεναν, έχει να κάνει και με το ότι δεν είναι ιδιαίτερα εύκολος ο συντονισμός και ο συγχρονισμός των συσκευών διαφορετικών κατασκευαστών.

Οπότε, η λύση της αξιοποίησης των ψηφιακών βοηθών είναι μία σημαντική διέξοδος. Το πρόβλημα είναι πως σε αυτή την περίπτωση το «πάνω χέρι» δείχνουν να το παίρνουν -σε μία ακόμη ψηφιακή κατηγορία- δύο κολοσσοί όπως είναι η Google και η Amazon. Και αυτό δεν μπορεί να πει κανείς με βεβαιότητα πως είναι κάτι που το θέλουν άπαντες οι «εμπλεκόμενοι».

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Σ’χώρα με, Ρενέ Ντεκάρτ (ή Καρτέσιε, όπως σε λέμε εμείς εδώ, στην Ελλάδα) για την παραποίηση των διάσημων λόγων σου. Γνωρίζω ότι εσύ είπες «σκέφτομαι, άρα υπάρχω» και πολύ καλά το εξέφρασες τότε, στα τέλη του 16ου αιώνα που έζησες ως φιλόσοφος, μαθηματικός, φυσικός και άνθρωπος, προσπαθώντας να απελευθερώσεις το πνεύμα των πολλών από τη «λήθη του παρελθόντος»…

Από τότε, όμως, πολλά αλλάξανε, mon cher, εξ ου και η παράφραση εκ μέρους μου. Σήμερα, για να υπάρχεις, πρέπει να «διαβιείς» στα κοινωνικά δίκτυα, να έχεις (κάποια) παρουσία σε μερικά, τουλάχιστον, από αυτά. Αλλιώς, ποιος σε ξέρει; Κι αυτό δεν το λέω εγώ, αλλά τόσοι και τόσοι που αναρωτιούνται δημόσια μήπως η κοινωνική δικτύωση είναι ο «κατιμάς» στην «τελευταία δημοκρατία», όπως συχνά αποκαλούν το Διαδίκτυο.

Γιατί -κακά τα ψέματα- τα κοινωνικά δίκτυα έχουν αποκτήσει τεράστια ισχύ κι ο αντίκτυπός τους στην καθημερινότητά μας δεν μπορεί να περιγραφεί εύκολα. Πώς να αγνοήσεις, ας πούμε, το γεγονός πως το Facebook θα μπορούσε (αν οι «πολίτες» του δεν ήταν διασκορπισμένοι όπου Γης) να είναι το μεγαλύτερο κράτος στον κόσμο, με «πληθυσμό» που ξεπερνάει τα 2 δισ. άτομα - χωρίς να μετράμε τους πιτσιρικάδες που την «έχουν κάνει» για άλλα, λιγότερο «συμβατικά» δίκτυα; Και ναι, δέχομαι ότι μπορείς με τη βοήθειά του να εντοπίσεις παλιούς φίλους, να βρεις πληροφορίες (με πολλά ερωτηματικά για την ακρίβεια αυτής της «γνώσης», βέβαια) επί παντός του επιστητού, να διασκεδάσεις για ώρες στις «σελίδες» του και (όπως συμβαίνει συχνά) να εθιστείς στη χρήση του.

Από την άλλη, όμως, μπορείς να ξεγελαστείς απ’ αυτά που διαβάζεις, να πιστέψεις πράγματα που δεν ισχύουν, να φανατιστείς (ίσως όχι τόσο στην Ελλάδα, αλλά στην Ασία και την Αφρική είναι συχνό φαινόμενο), να διαμορφώσεις γνώμες και απόψεις που κάθε άλλο παρά δημοκρατικές μπορεί να αποδειχθούν. Θα μου θυμίσετε την Αραβική Άνοιξη και την πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης. Ναι, όντως εκεί συνέβη κάτι σημαντικό, από πλευράς δικτυακής αυτο-οργάνωσης, όπως πρόσφατα συνέβη και με τις (μάλλον αποτελεσματικές, τελικά) διαδηλώσεις κατά του κινεζικού αυταρχισμού στο Χονγκ Κονγκ. Εκεί, τα κοινωνικά δίκτυα έδωσαν όντως λύσεις.

Και ίσως πατώντας σε κάποια τέτοια παραδείγματα με θετικό πρόσημο, κάποιες φορές ξεχνάμε (;) τα αρνητικά, τύπου Cambridge Analytica, που ήταν (καθώς συνεχίζονται οι αποκαλύψεις για πολύ περισσότερες παραβιάσεις του προσωπικού απορρήτου των «πιστών») μονάχα η κορυφή του παγόβουνου. Κι οι ποινές; Οι τιμωρίες; Πού τις πας αυτές; Για ρωτήστε τον Αρκά, που τον μπλόκαρε το Facebook έστω και για λίγο, γιατί τα σκίτσα του «ενοχλούσαν» κάποιους… Κάτι θα έχει να σας πει γι’ αυτή την αναπάντεχη και όχι ιδιαίτερα δημοκρατική, «φίμωσή» του…

Διάβασα πρόσφατα ένα δημοσίευμα των New York Times με θέμα ακριβώς αυτούς τους ανθρώπους που από τη μια στιγμή στην άλλη, από τεχνικό πρόβλημα, καταγγελία, χακάρισμα, ή ό,τι άλλο, χάνουν την πρόσβαση στους λογαριασμούς τους. Και μαζί μ’ αυτήν, χάνουν την επικοινωνία με γνωστούς και φίλους, τα μηνύματά τους, τις φωτογραφίες τους, την περιγραφή τής καθημερινότητάς τους. Γιατί, αυτό κάνουν πολλοί χρήστες, προβάλλουν τα highlights (ή όσα εκείνοι θεωρούν τέτοια) από την προσωπική, την οικογενειακή και την επαγγελματική ζωή τους. Όλα αυτά μπορούν εύκολα να χαθούν και μαζί τους να χαθείς κι εσύ, ανάλογα με το πόσο πολύ έχεις επενδύσει στην κοινωνική δικτύωση…

Γιατί, δεν χωρεί αμφιβολία, ο ρόλος της στη ζωή μας είναι πια πολύ σημαντικός. Κι ίσως όλες αυτές οι αστοχίες που όλοι γνωρίζουμε, είτε από προσωπική εμπειρία είτε από αφηγήσεις φίλων, μαζί με την παροιμιώδη απραξία (δεν λέω τη λέξη «αδιαφορία», για να μη θεωρηθώ προκατειλημμένος) των δικτύων, όταν χρειάζεται να επέμβουν για να διορθωθεί ένα πρόβλημα ή μια αδικία, ίσως να συνέβαλαν να «ξεχειλίσει το ποτήρι». Κι οι διαβόητοι παγκόσμιοι συλλέκτες των δικών μας δεδομένων, γνωστοί και ως GAFA (Google-Amazon-Facebook-Apple) να κινδυνεύουν -μετά την επιβολή «τσουχτερών» προστίμων, εν είδει «ορεκτικών»- με βίαιη αναδιάρθρωση των δραστηριοτήτων τους, βάσει των αντιμονοπωλιακών νόμων κι άλλων πολλών νομικών δικλείδων που ισχύουν στις ΗΠΑ.

Ευτυχώς, ακόμα μπορούμε και σκεφτόμαστε (άρα υπάρχουμε), Καρτέσιε!
[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Δεν έχουν περάσει και πολλά χρόνια από τότε που στο Διαδίκτυο σχεδόν τα πάντα ήταν δωρεάν. Ειδικά στον τομέα της ενημέρωσης, ήταν ελάχιστες οι περιπτώσεις που ένα μέσο ήταν πιθανό να έχει έσοδα από συνδρομές. Το ίδιο συνέβαινε και στο χώρο της ψυχαγωγίας. Όμως, αυτό δείχνει να αλλάζει καθώς όλο και περισσότεροι καταναλωτές -ακόμη και στην Ελλάδα- αρχίζουν να κατανοούν ότι μία συνδρομητική υπηρεσία, τουλάχιστον σε ότι έχει να κάνει με τον τομέα του περιεχομένου, έχει αξία να τη χρησιμοποιείς.

Ενδεχομένως, το Netflix να είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα. Αλλά σταδιακά βλέπουμε και άλλες πετυχημένες συνδρομητικές υπηρεσίες. Το Spotify είναι μία άλλη τέτοια περίπτωση, ενώ σίγουρα δεν είναι τυχαίο που η Google δείχνει αποφασισμένη να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση αρχής γενομένης με τις υπηρεσίες του YouTube για μουσική και video περιεχόμενο αλλά και το επερχόμενο Stadia για παιχνίδια. Όπως δεν είναι τυχαίο τι ετοιμάζει η Apple στον ίδιο τομέα αλλά και άλλοι μεγάλοι κολοσσοί με πιο χαρακτηριστική περίπτωση αυτή της Disney.

Παράλληλα, βλέπουμε πολλά μεγάλα και σοβαρά μέσα ενημέρωσης -κυρίως στο εξωτερικό- να δίνουν όλο και μεγαλύτερη προσοχή προς τις συνδρομητικές υπηρεσίες τους. Ενδεχομένως, αυτό να γίνεται εξ ανάγκης αλλά η πραγματικότητα είναι πως υπάρχει όλο και μεγαλύτερη ανταπόκριση πάνω σε αυτό τον τομέα. Οι καταναλωτές αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι συνδρομή σημαίνει καλύτερο περιεχόμενο και δεν έχουν πρόβλημα να βάλουν την κάρτα τους και να κάνουν τη συνδρομή.

Το πρόβλημα είναι πως δεν μπορούν να έχουν συνδρομή σε πολλά μέσα. Οι διεθνείς έρευνες κάνουν λόγο για έναν μέσο όρο 3-4 μηνιαίων συνδρομών, όπερ σημαίνει ότι ο ανταγωνισμός είναι ιδιαίτερα σκληρός και θα γίνει ακόμη περισσότερο. Δεν αποκλείεται ο μέσος όρος να αυξηθεί αλλά είναι ένα ερώτημα πόσο θα είναι το budget που θα διαθέτει ένα νοικοκυριό για συνδρομητικές υπηρεσίες περιεχομένου και ψυχαγωγίας. Budget, που περιλαμβάνει και υπηρεσίες συνδρομητικής τηλεόρασης. Και μην ξεχνάμε ότι σταδιακά και το αθλητικό περιεχόμενο οδηγείται προς αντίστοιχες καταστάσεις. Οπότε τα πράγματα μάλλον περιπλέκονται περισσότερο. Ή γίνονται πιο ενδιαφέροντα, όπως το δει κανείς.

Το μόνο βέβαιο είναι πως το στοίχημα των συνδρομητικών υπηρεσιών θα είναι από τα πιο ενδιαφέροντα της επόμενης διετίας σε παγκόσμιο επίπεδο, ακόμη και στην Ελλάδα.

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Το παλιό, καλό τραγουδάκι (και η έκφραση που μας «κληρονόμησε») έλεγε πως «άρχισαν τα όργανα»… Στην αγορά και σ’ ό,τι αφορά στο GDPR, τον Γενικό Κανονισμό Προστασίας Δεδομένων, τα «όργανα» ξεκίνησαν σχεδόν ταυτόχρονα με την εφαρμογή του, τον περασμένο Μάιο. Σήμερα, ένα χρόνο και κάτι εβδομάδες μετά, άρχισαν και οι «ομοβροντίες»!

Γιατί, πώς αλλιώς να ονομάσεις το πρόστιμο των 57 εκατ. $ που έριξε στην Google τον Ιανουάριο η γαλλική Αρχή Προστασίας και τα 230 εκατ. $ που έριξε, πριν από μερικές εβδομάδες, στην British Airways η αντίστοιχη βρετανική; Και δεν βάζουμε στον λογαριασμό τα 5 δις $ (!!!) που έριξε αναδρομικά και κατόπιν ωρίμου σκέψεως στο Facebook το αμερικανικό FCC, για όλο εκείνο το πανηγύρι με την Cambridge Analytica, που πάλι με παραβίαση προσωπικών δεδομένων (αν και όχι στο πλαίσιο του GDPR) είχε να κάνει…

«Αχός βαρύς ακούγεται, πολλά κανόνια (τουφέκια λέει το δημώδες, κανόνια βάλτε εσείς, για να ταιριάξουμε με την εποχή μας) πέφτουν» λοιπόν, μαζί με έτερα πυρά ομαδόν, όσο αρχίζουν να γίνονται αισθητές (καιρός ήταν, λέω εγώ) οι παρενέργειες αυτού του Κανονισμού στην αγορά. Μέχρι και «έγγραφο εργασίας» (working paper, κατά τους Αγγλοσάξονες – το πρώτο) έκανε πρόσφατα την εμφάνισή του, όπου τρεις ερευνητές, όλοι από αμερικανικά πανεπιστήμια, υποστηρίζουν -αναλύοντας τα στοιχεία από τον πρώτο χρόνο εφαρμογής του- πως οι απανταχού της Γης ιστοσελίδες (εταιριών, αλλά και ηλεκτρονικού εμπορίου) έχουν επηρεαστεί αρνητικά – βλέπε, λιγότερα έσοδα και κέρδη.

Για να καταλήξουν σ’ αυτό το συμπέρασμα, οι τρεις ερευνητές ανέλυσαν δεδομένα από την υπηρεσία web marketing, Adobe Analytics, πριν και μετά την έναρξη ισχύος του Κανονισμού, για 1500 online επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων και αρκετών από το χώρο του ηλεκτρονικού εμπορίου. Το συμπέρασμά τους είναι πως τόσο τα page views, όσο και τα έσοδα μειώθηκαν κατά περίπου 10%, όσον αφορά στους Ευρωπαίους χρήστες. Και γιατί, παρακαλώ; Η αιτία μπορεί να αποδοθεί πάλι με μια (σοφή) παροιμία: «ο φόβος φυλάει τα έρμα»… Που, σε νεοελληνική και τεχνολογική απόδοση σημαίνει πως οι επιχειρήσεις και οι σύμβουλοί τους δεν μπορούν, πια, να κάνουν ό,τι θέλουν με τα προσωπικά στοιχεία των χρηστών/καταναλωτών/πελατών, όπως συνήθιζαν τα τελευταία χρόνια…

Ο Κανονισμός προβλέπει πως όλοι αυτοί πρέπει πλέον να δώσουν τη συγκατάθεσή τους για την επεξεργασία των στοιχείων τους – όλοι έχουμε δει τα pops-ups που μας ζητούν τη συγκατάθεσή μας, πότε για το ένα και πότε για το άλλο. Οι τρεις ερευνητές θεωρούν ότι όλη αυτή η «φασαρία» έχει επηρεάσει αρνητικά τους καταναλωτές, αυξάνοντας τους φόβους τους και μειώνοντας την αγοραστική τους διάθεση. Από την άλλη, επηρεάζει -επίσης αρνητικά- την ποσότητα και ποιότητα των δεδομένων που μπορούν να συλλέξουν για τις προβλέψεις τους. Τώρα, αυτό το 10% μπορεί να μοιάζει μεγάλο ποσοστό, αλλά ίσως στην πράξη να μην είναι τόσο – μάλλον χρειάζονται περισσότερα στοιχεία, ώστε να βγουν ορθότερα συμπεράσματα κι ας λένε κάποιοι άλλοι ερευνητές πως μπορεί να επηρεαστούν ακόμα και οι επενδύσεις που γίνονται στον ευρύτερο χώρο της τεχνολογίας…

Πάντως, είναι πλέον σαφής η αποφασιστικότητα των εθνικών Αρχών Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα να σταματήσουν τα «χάδια» και τις «προειδοποιήσεις» και να αρχίσουν τα πρόστιμα (οι «ομοβροντίες» που λέγαμε, παραπάνω), όχι μόνο για μη εγκεκριμένη αξιοποίηση προσωπικών δεδομένων, αλλά και για πλημμελή προστασία των αρχείων που τηρούν. Μόλις πρόσφατα, συνελήφθη Αμερικανός hacker, που είχε υποκλέψει προσωπικά δεδομένα 106 εκατ. ατόμων από τη γιγαντιαία εταιρία παροχής χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών Capital One, ενώ παράλληλα ερευνώνται και τα συστήματα ασφαλείας της εταιρίας - θύματος…             

Κι αν αυτά γίνονται έξω, εδώ τι γίνεται, σας «ακούω» σχεδόν να ρωτάτε… Εδώ, η αντίστοιχη πρώτη «ομοβροντία» έπεσε πριν από λίγες ημέρες με την επιβολή προστίμου ύψους 150.000 € στην PwC, για μη εγκεκριμένη χρήση προσωπικών δεδομένων (η εταιρία υποστηρίζει πως υπάρχει θέμα διαφορετικής νομικής ερμηνείας). Ο δε επικεφαλής της Αρχής, Κωνσταντίνος Μενουδάκος, προειδοποίησε φυσικά και νομικά πρόσωπα πως η περίοδος χάριτος έχει πλέον λήξει και τον λόγο έχουν οι ποινές… Από την άλλη, η χώρα μας έχει αργήσει υπέρμετρα να υιοθετήσει τον εφαρμοστικό νόμο, σχετικά με το GDPR, και η Επιτροπή ήδη μας παρέπεμψε (μαζί με την, επίσης αργοπορημένη, Ισπανία) στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. Δάσκαλε που δίδασκες και νόμον δεν εκράτεις…

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]

Τις τελευταίες εβδομάδες, μετά τις εκλογές της 7^ης Ιουλίου, γίνεται πολύς λόγος για τον ψηφιακό μετασχηματισμό της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Και η πραγματικότητα είναι πως η νέα κυβέρνηση δείχνει πολύ καλές προθέσεις όσον αφορά την αξιοποίηση των ψηφιακών τεχνολογιών, προκειμένου να απλουστεύσει τις διαδικασίες και να βελτιώσει την καθημερινότητα των πολιτών.

Φυσικά, τα σχόλια πολλών που παρακολουθούν την αγορά δεν έχουν να κάνουν με τις προθέσεις αλλά με το κατά πόσον είναι εφικτή η απαραίτητη αλλαγή νοοτροπίας. Συνήθως, εκεί «κολλάει» η όποια προσπάθεια. Και η αντίδραση είναι ότι υπάρχει μία σημαντική μερίδα των πολιτών, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, που δεν είναι εξοικειωμένη με το Διαδίκτυο. Προσωπική μου άποψη, είναι πως αυτό δεν είναι πρόβλημα, υπό την έννοια ότι όλο και περισσότερο μεγαλύτερης ηλικίας άνθρωποι χρησιμοποιούν το Διαδίκτυο και έχουν smartphone.

Το τελευταίο στοιχείο αξίζει να το συγκρατήσουμε. Δεδομένου κιόλας, ότι μία παρατήρηση που υπάρχει, είναι πως θα πρέπει ως χώρα να πάμε ένα βήμα πιο πέρα, προκειμένου να φθάσουμε τους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Και αναρωτιέμαι αν ήρθε η ώρα αντί για μία ψηφιακή Ελλάδα, να αρχίσουμε να μιλάμε για μία mobile Ελλάδα.

Ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα στοιχεία στις αρχές της δεκαετίας του ’00, ήταν πως η Ελλάδα ήταν μεν πίσω στη χρήση του Διαδικτύου, αλλά μπροστά όσον αφορά στη χρήση των κινητών τηλεφώνων. Τώρα, μπορούμε να παραμένουμε πίσω στην αξιοποίηση των ψηφιακών τεχνολογιών γενικότερα, αλλά είμαστε σε πολύ καλό επίπεδο όσον αφορά στη χρήση του Facebook και του Instagram. Και εκεί το smartphone είναι το βασικό μέσο πρόσβασης. Μπορεί με τους υπολογιστές να μην τα πηγαίνουμε και τόσο καλά, αλλά με τις φορητές συσκευές δεν έχουμε πρόβλημα.

Μήπως λοιπόν όλες αυτές οι υπηρεσίες που σκέφτονται στο υπουργείο Ψηφιακής Διακυβέρνησης θα πρέπει να είναι mobile first; Δεν αποκλείω ήδη να κινούνται προς αυτή την κατεύθυνση, απλώς θεωρώ ότι το mobile είναι μονόδρομος. Οι Έλληνες προτιμούν να κάνουν πράγματα από το smartphone τους και να έχουν τον υπολογιστή για τη δουλειά ή για κανένα παιχνίδι. Και ειδικά η νέα γενιά, θεωρεί το smartphone ως τη βασική υπολογιστική συσκευή της. Οπότε γιατί να μην έχουμε το πρώτο mobile κράτος;

[social_share googleplus="no" linkedin="yes" whatsapp="no" viber="no"]